دریاب که شد روز جوانی به سر ای دل

در میکده شو رقص‌کنان باده‌خور ای دل

با یار نشین از دو جهان بی‌خبر ای دل

این راز بگو با همه وقت سحر ای دل

کای هر دو جهان مست ز انفاس نسیمت

نقل همه یک قطره ز دریای نعیمت

آزاد نشینم ز بهشت و ز جحیمت

بشناخته‌ام قاعدهٔ طبع کریمت

ای زلف تو را بوسه زده غالیه بر پای

سنبل شده گیسوی تو را هندوی گرای

در دیده کنم منزل تو، بگذر و فرمای

شرط است که بر آب روان سرو کند جای

چون من به سلامی شدم از لعل تو خرسند

چشمت نظری بر من آشفته نیفکند

تا مهر تو را شد به دلم خویشی و پیوند

در دام سر زلف تو درمانده به صد بند

ای وصف رخ خوب تو برتر ز مگوئی

صد طعنه زده روی تو گل را به نکوئی

آن زلف و رخ ای باد ببینی و بگوئی

کای لاله چه رنگی تو و ای باده چه بوئی

ای چشمهٔ حیوان شده از شرم لبت آب

تابی ز مه روی تو خورشید جهان تاب

از لعل شکربار تو شد خون دل عناب

شد چشم من از شوق رخت چشمهٔ سیماب