شمع الهی ز دل افروخته

درس ازل تا ابد آموخته

صبح‌دمی چند ادب آموختم

پرده ز سحر سحری دوختم

بارگهی یافتم افروخته

چشم بد از دیدن او دوخته

فتنه آن‌ ماهِ قصب‌دوخته

خرمنِ مه را چو قصب سوخته

گوهر چشم از ادب افروخته

بر کمر‌ِ خدمت‌ِ دل دوخته

مِهر‌، دهن در دهن آموخته

کینه‌، گره بر گره اندوخته

کم‌سخنی دید دهن‌دوخته

چشم و زبانی ادب آموخته

ای رخ چون آینه افروخته

الحذر از آه من سوخته

غیرت سلطان جمالت چو باز

چشم من از هر که جهان دوخته

عقل کهن بار جفا می‌کشد

[...]

روئی چو خورشید بر افروخته

جان کسان زاتش خود سوخته

من نشوم چون ز وی افروخته

او شود از من ادب آموخته

عاقبت از خامی خود سوخته

ره روی کبک نیاموخته

زنگ چو انگشت نیفروخته

چهره چو چوبین طبقی سوخته

شمع مروت زوی افروخته

شعله مهرش لب خود سوخته

نازده می چهره برافروخته

خام چو شادی و چو غم سوخته

پختگی از هر طرف آموخته

چون نفس از گام زدن سوخته

گشت ز فیض نفس سوخته

شمع مراد همه افروخته

آتشِ مِهرِ ابد اندوخته

در شررِ آتشِ خود سوخته

با دو سه فراش جگر سوخته

با دو سه صندوق زر اندوخته

چابک و طرار و ره‌ آموخته

حیله و تزویر و فن اندوخته

خرمنش از برق هوی سوخته

دانه و آذوقه نیندوخته