به پِل‌پِل دانه‌های اشک جوشان

دوانم بر در خویشت خروشان

برون رفته چو وهم تیزهوشان

ز خرگاهِ کبودِ سبزپوشان

به پیش بوسعید آمد خروشان

بخاک افتاد دل از کینه جوشان

شده فیروزه گردون خروشان

ز بانگ طرقوی سبز پوشان

به شب در خواب دیدش گشت جوشان

بجست از جای گریان و خروشان

ز شادی و نشاط باده نوشان

درافگندند خرقه خرقه پوشان

چنان از آتش دل شد خروشان

که بر هم سوخت سقف سبزپوشان

بنفشه بر مثال خرقه پوشان

سرآورده بزانو چون خموشان

دلش از کین فرّخ گشت جوشان

برخودخواند ده تن را خروشان

لباس زاهدان و رنگ پوشان

که باشد سینه‌شان از شوق جوشان

تمام همّت و صد دیک جوشان

دهیم از بهر تو با خرقه پوشان

چو بنمودی جمالت را مپوشان

که ذرّاتند جمله حلقه گوشان

چو نی باش اندر این عالم خروشان

که ذرّاتند اینجا حلقه گوشان

از آندردم دمادم من خروشان

بدیگ عشق اینجاگاه جوشان

چنان از عشق تو باشد خروشان

که چون دیگی است او پیوسته جوشان

نظر کن اندر اینجا دُرد نوشان

که از دُردی شده مست و خموشان

اگر آبتس هم از تست جوشان

درونِ دیگِ سودا در خروشان

خدا را کم نشین با خرقه پوشان

رخ از رندان بی‌سامان مپوشان

در این خرقه بسی آلودگی هست

خوشا وقت قبای می فروشان

در این صوفی‌وشان دردی ندیدم

[...]

چو داری مال چون بریان فروشان

ز من بشنو بنوش و هم بنوشان

بیا از حله نان تنک باز

قبائی دوز و بریان را بپوشان

تراکم کاسه گر خواهی نخوانند

[...]

از آن داده ست دایم جست و جوشان

که بنموده ست از معشوق روشان