به شهر نیکوان مسکین غریبی

که جز خون خوردنش نبود نصیبی

عجب بیماریی دارم ز عشقت

که عاجز شد ز درمان هر طبیبی

چو من عاشق بسی یابی ولیکن

[...]

مرا بس بود داغ بی نصیبی

فزون کردی بر آن درد غریبی

خورد آن پیر مسکین زو فریبی

شود از صحبت او ناشکیبی

همی زد گوییا چون ناشکیبی

به لوح آرزو نقش فریبی

بگویی هست در زندان غریبی

ز عدل شاه دوران بی نصیبی

به کف جبریل حاضر داشت سیبی

که باغ خلد ازان می داشت زیبی

نباشد سر پر از ناز حبیبی

نصیب آدمی جز بی نصیبی

چرا...ناشکیبی

که کارش نیست جز مردم فریبی

روا داری که از جور رقیبی

به تنهایی بمیرم چون غریبی

به دستش دست مجنون غریبی

عجب ژولیده مو شخصی عجیبی

به خود گفت این گل از بی‌عندلیبی

سر و کارش بود با ناشکیبی

فکنده خوی خود با بی‌نصیبی

نهاده بر جبین داغ غریبی

ز چشم آموخت نرگس را فریبی

ز طرز دلبری دادش نصیبی

اجل را می‌دهم هر دم فریبی

مگر یابم ز دیدارت نصیبی

به چنگ و باده ده خود را شکیبی

نه از درد دل چون من غریبی

ز گمنامی بشهر خود غریبی

شکسته خاطری محنت نصیبی

دلم را برده سرو جامه زیبی

بهشتی طلعتی آدم فریبی

به نالیدن دلم مانند نی بی

مدامم درد هجرانت ز پی بی

به هر شاخی نواخان عندلیبی

ز داغ قتل مظلومِ غریبی

کریم از هیچ عبدی هیچ عیبی

نبیند جز که پوشد بی‌زریبی