چو آلوده شود گوهر به یک ننگ

نشوید آب صد دریا ازو زنگ

همه گفتار او باشد به فرهنگ

همه کردار او باشد به نیرنگ

به چندان غم بیاگند این دل تنگ

که در دشتی نگنجد شصت فرسنگ

چنان آویخته شب از شباهنگ

و یا از مشک بر مه بسته اورنگ

مخور اندوه و بزدای از دلت زنگ

به خرسندی و خاموشی و فرهنگ

زرنگ خون رنگان کوه پر رنگ

چو سنگی کوه بر آهو شده تنگ

مرا بفریفتی صد ره به نیرنگ

ز من بردی چو مستی هوش و فرهنگ

تو همچون سندسی گردان به هر رنگ

و یا همچون زری گردان به هر چنگ

بگرداند گهر چون نو بود رنگ

چه آن گوهر که بدرنگست و چه سنگ

نپوشیدی مگر دیبای صد رنگ

ز چین آورده نیکوتر ز ارژنگ

چو رامین کرد با دل ساعتی جنگ

هم او از دل هزیمت کرد دلتنگ

بهشتی بود گل‌بوی و وشی‌رنگ

ز کام و راحت و گشّی و فرهنگ

نباشد مهرت اندر دل گه جنگ

نباشد آب در پولاد و در سنگ

منم آن نوشکفته باغ صد رنگ

که تو بر من بگفتی آن همه ننگ

نه تو گفتی خداوندان فرهنگ

بمانند آشتی را جای در جنگ

حریر مهربانی ناید از سنگ

نبید ارغوانی ناید از بنگ

صنوبر پیش بالایم بود چنگ

چو گوهر نزد دندانم بود سنگ

نه بر دل که میزد سنگ بر سنگ

ز ناله همچو زیر چنگ بر چنگ

نه باشد در عتاب نیکوان جنگ

نه اندر نازشان بردن بود ننگ

بخواهی بردن ای دیبای صدرنگ

ز رویم رنگ وز تن زور و فرهنگ