چو هفت اقلیم را طی کرد برگشت

به زیر کوه لوکش نیز بگذشت

به روی سینه منقل می زند خشت

نشسته سر گران از فکر انگشت

نگویم پر یکی پروانه دشت

که سرگردان به گرد او همی گشت

بیفشارند خاکش را چو در مشت

چکد همچون رگ ابر آب ز انگشت

زخاکش اندکی گیری چو در مشت

بدستت غنچه ای گردد هر انگشت

قوی، از اعتماد تن قوی پشت

کلید فتح باب عیش در مشت

نهاده رو بصحرا و در و دشت

تو دیوانه شدی میگفت و میگشت

زیارت کرده جای آن دو انگشت

که بیرون آمد و بدخواه را کشت

برآید ابر و بارد نم به هر دشت

صبا آید به گلشن بهر گل گشت

مگر دینار نقدی ریزیم مشت

به شیشه پس توانی برد انگشت

زلیخا آتشین چنگ آهنین مشت

چنانم کوفت بر کشت

یکی برزگرک دیدم درین دشت

به خون دیدگان آلاله می‌کشت

هم او ایوان هم او بنا هم او خشت

هم او دهقان هم او صحراهم او کشت

برادر ایمنم با تو در ایندشت

چو نالان بلبلی برطرف گلگشت

بگفت ای صد محیطت در هر انگشت

علی اکبرت را تشنگی کشت

به تیرم زد کمان افکند در پشت

که یعنی من ندانم کی تو را کشت

تو خود اثبات کردی قتل فایز

به خونم کرده ای رنگین سرانگشت

مثال غوره نارس که بگذشت

ز انگور و بخم نارفته می‌گشت

کند قول صفی راگر کسی زشت

زند بر بحر از نابخردی خشت

بعالم گر دهندت میکنی پشت

که باید در عوض برندت انگشت

بپرسید از چه شد این خاک این خشت

مخوانیدم یکی خوب و یکی زشت