جلایر یک سفر بغداد کرده

زیاران و رفیقان یاد کرده

خصوصا در زیارت های مخصوص

به زیر چلچراغ و پای فانوس

اول داده به باشماقچی فلوسی

پس آن گه داده بر درگاه بوسی

رواق اولین را کرده تعظیم

به خادم داده یک باجاقلی و نیم

وزان پس تا زیارت گاه رفته

گدائی رو به تخت شاه رفته

زیارت نامه خوان خوش صدایی

به پیش آورده و خوانده دعایی

زیارت کرده جای آن دو انگشت

که بیرون آمد و بدخواه را کشت

در ایوان طلا کرده نمازی

به گفته با خدای خویش رازی

پی حاجت گرفته بند قندیل

زده سر بر زمین افکنده مندیل

خروشی بر کشیده از دل ریش

به آب دیده شسته سبلت و ریش

گه بینی بر آن مخلوط کرده

کثافت کاری مضبوط کرده

سجودی کرده و در خواب رفته

کتانی در بر مهتاب رفته

میان نوم ویقظه دیده باغی

در آن روشن ز هر لاله چراغی

سمن با ارغوان هم راز آن جا

به حسرت چشم نرگس باز آن جا

نقاب از رخ فکنده شاهد گل

پریشان طره پرتاب سنبل

سرابستان خوش آب و هوائی

در آن بنهاده تخت پادشائی

ملایک صف زده بر گرد آن تخت

نشسته پادشه با هیبتی سخت

جلایر لرزه بر اندامش افتاد

تو پنداری به سر سرسامش افتاد

که یارب این بهشت دل گشا چیست؟

نشسته روی تخت این پادشا کیست؟

ندا آمد که یا عبدی جلایر

لکم من عندنا خیرالذخایر

دعای تو، به سوی آسمان شد

هر آنچ از ما طلب کردی همان شد

امام و پیشوای توست این شاه

به دل گر حاجتی داری ازو خواه

جلایر زین بشارت شادمان گشت

همه شکر خدا ورد زبان گشت

دوید و رفت و خاک راه بوسید

پس آن گه پای تخت شاه بوسید

شهنشه گفت: آخر مطلبت چیست؟

جلایر گفت جز این مطلبم نیست،

که شه زاده محمد را ز شاهان

برافرازی به کام نیک خواهان

وجودش تا ابد محفوظ باشد

زعمر جاودان محظوظ باشد

ز آسیب جهان پایش نه لخشد

خدا او را به شاه ما به بخشد