دلم از دانش خود صد حجب داشت

ز عجب و نخوت و تلبیس و پنداشت

ببین تا علم و زهد و کبر و پنداشت

تو را ای نارسیده از که واداشت

ملک تیغ مخالف دوز برداشت

میان ترک تارک فرق نگذاشت

حکایت را بدان آمد فروداشت

که: «ما را فرصتی باید نگه داشت

چنان عمری به عدل و داد می داشت

به آخر درگذشت او نیز بگذاشت

ز مشرق شاه خاور تیغ برداشت

سپاه زنگبار اقلیم بگذاشت

ایا شاهی که هر جا مسند عدل

نهادی ظلم از آنجا رخت برداشت

بداندیش تو ترکی بود یک لخت

ولی تیغ تواش یک لخت نگذاشت

ولی یوسف سرش از خاک برداشت

به پیش روی خویشش سجده نگذاشت

مرتب کرد و راه مصر برداشت

به مخزن از ذخایر هیچ نگذاشت

حساب روز و مه چون نیک برداشت

به پیش او یقین شد آنچه پنداشت

نمی دانم که با ایشان چه کین داشت

که زیر خاکشان آسوده نگذاشت

بنه یکسر همه بر جای بگداشت

ره بی ره گرفت و گام برداشت

گهی کز زخمه ای می کرد برداشت

به هر یک زخمه خسرو ناله ای داشت

چو فرهاد این سخن را شرط پنداشت

به پا برجست چست و تیشه برداشت

شبی تا روز، با وی عیش بگداشت

ز درج سر به مهرش، مهر برداشت

چرا باید به چیزی کرد برداشت

که آخر بایدت بگدشت و بگداشت

من آن طفلم که آتش لعل پنداشت

چو دانست آتش است آنگاه بگذاشت

ز غیرت آن جوان هم تیغ برداشت

وزان مردم یکی را زنده نگذاشت

ز غم چون خویش را آزاد پنداشت

به روی یار نو این نغمه برداشت

ولیکن از گزیدن پاس خود داشت

مکیده و بوسه‌ای در پاش بگذاشت