ای گل آبدار نوروزی

دیدنت فرخی و فیروزی

ای فروزنده از رخانت جان

آتش عشق تا کی افروزی

دل بدخواه سوز اندر عشق

[...]

آن شنیدی که از سر سوزی

گفت عیسی به همرهان روزی

در ره پند و نصحت آموزی

جمله گفتند بهر دل سوزی

گوهر از زخم سنگ بدروزی

یافت از ساز جان او سوزی

کرده از عدل او به دل سوزی

گرگ با جان میش خوش پوزی

ور تو پندم دهی ز بد روزی

عیسیی را طبیبی آموزی

علم کز بهرِ حشمت آموزی

حاصلش رنج دان و بد روزی

دلی آخر به دست کن روزی

که درو باشدت ز دین سوزی

جان بدادم همی دهم روزی

در غم نان چرا تو دل سوزی

بود اندر سرخس یک روزی

مجلسی بس به رونق و سوزی

ور بگویم تو هم نیاموزی

خرقه تا کی دری و کی دوزی

گر نشستی به زیر من روزی

جَست ناگه ز گنبدت گوزی

به خدا ار بدیده‌ام روزی

زین همه خلق محتشم گوزی

راتبم گندمیست هر روزی

از یکی پارسای دلسوزی

آخر از لاله چند آموزی

دل سیاهی و چهره افروزی

فصل آخر نصیحت‌آموزی

پادشه را به فتح و فیروزی

چند چون شمع مجلس افروز‌ی‌؟

جلوه سازی و خویشتن سوز‌‌ی‌؟

و‌آنکه دانش نباشدش روزی

ننگ دارد ز دانش‌آموز‌ی

این رقیبش به دانش آموز‌ی

وان رفیقش به مجلس‌افروز‌ی

تا توانم چو باد نوروزی

نکنم دعوی کهن‌دوزی