پوستین را ز روی مزدوری

برکشید از نهاد رنجوری

می‌نبینی از آنکه شب کوری

روز چون عقل ابلهان عوری

گفت گر زانکه نبوَدم دوری

بدهدم در حدیث دستوری

غافلی سال و ماه مغروری

دد و دیوی و ز آدمی دوری

گر ندادی کلام دستوری

که برد نامت از سرِ دوری

جان نروبد ز بیم مهجوری

خاک درگاه جز به دستوری

کرده از امر او به دستوری

از همه ناپسندها دوری

که همی هردمی ز رنجوری

گفتی ای مکه وه که بس دوری

فارغ از مرگ و ایمن از گوری

من چه گویم ترا به دل کوری

این جهان راست بهر مغروری

خانه ویران و پرده زنبوری

تو مکن کار جز به دستوری

مرگ اگر ره زند تو معذوری

ز اهل ناری نه در خورِ نوری

دام دیوی نه حلّهٔ حوری

این ترا گویم ای لهاوری

کز جمال حریم حق دوری

تو چو من عاجزی و مجبوری

وز بزرگی و برتری دوری

منزل آنجا رساند کز دوری

دید در جبرییل دستوری

چون رسیدم به حد انگور‌ی

می‌خورم نیش‌های زنبور‌ی

آخرالامر مادیان گوری

آمد افکند در جهان شوری

داد بهرام شاه دستوری

تا فراتر شوند ازان دوری

ماه را در نقاب کافوری

بسته چون در سمن گل سوری

کر مثالم دهد به معذوری

تا به خانه شوم به دستوری