هرکه از داد او شود زنده

گردد او سر فراز و پاینده

تا کنیشان ز نور خود زنده

تا دهیشان حیات پاینده

تا سرم بر تن است و تن زنده

بنده‌ام بنده ترا بنده

ای همایون سرای فرخنده

که شد از رونقت طرب زنده

او برین نور سایه افگنده

سایهٔ این به نور آن زنده

جسم را بند و روح را بنده

چه روی از پی ششی گنده؟

کارش آموز، تا شود بنده

جور کن، تا شود سر افگنده

جز یکی نیست مالک و بنده

هر دو را خواجه آفریننده

کی بداند قلندر گنده؟

که به دوزخ همی برد کنده

هر کرا نفس شد پراگنده

روح قدسیش کی شود زنده؟

سر مرد آنگهی شود زنده

که شود نفس او سرافگنده

در تن این باد ناخوش و گنده

چون گذارد چراغ را زنده؟

نیست جز دل عصای این بنده

که کند خاک مرده را زنده

بده، ای کردگار بخشنده

پادشاهی، مگیر بر بنده

تا چهل سال روح روینده

میکند کار در تن بنده

آفریده به آفریننده

نرسد، چون شود خدا بنده

به دگرنفخۀ شکر خنده

مردگان را همی کند زنده

آن گهی گریه کرد گه خنده

وین گه استاده شد گه افکنده

فعل بنده ز قدرت بنده

گفته، وان باز ز آفریننده

هر که دارد دو چشم بیننده

فرق داند ز مرده تا زنده