مال هست از درون دل چون مار

وز برون یار همچو روز و چو شب

او چنانست کاب کشتی را

از درون مرگ و از برون مرکب

روزی از وی طلب نه از مکسب

از فلک جوی مه نه از نخشب

بسته از جد و جهد و عشق و طلب

بر گریبان روز دامن شب

برکشیده برای خطّ و ادب

جامه از سر برون به رسم عرب

هردو را در جهان عشق و طلب

پارسی باب‌دان و تازی اَب

بدو نیکم همه تویی یارب

وز تو خود بد نیاید اینت عجب

آمد از رب سوی زمین عرب

چشمهٔ زندگانی اندر لب

از همه انبیا چو بخشش رب

یک تنست و همه‌ست اینت عجب

خلق او از نفیس‌تر موکب

عِرق او در شریفتر منصب

داده دستش به صدق طاء طلب

بسته پایش به عشق‌های هرب

در مصاف آمد و بگفت نسب

که منم شیخ دین و پیرِ عرب

حفصه و زینب و دویم زینب

آنکه او را خُزیمه بودش اب

آن بهی طلعت بزرگ نسب

آن ز علم و ورع چراغ عرب

دستگیرِ خلایقی یارب

بنده را روز دِه ز ظلمت شب

زان همه هیچ همرهی مطلب

توشه جوی از پی خود و مرکب

حظّ دنیای جفت رنج و تعب

هست ملبوس و مطعم و مشرب

نبود زین سرای رنج و تعب

ماه و خورشید جز خراب طلب

گر بود زینتش ز عقل و ادب

ورنه هم با بهایم است نسب

اندرین سور پر ز شور و شغب

دل پر از غم نشین و مُهر به لب

دل و گل کاه و کوره از تف و تب

آذر از خایه و ز پشت احدب