پیش رخ بسته‌ای، ز قاف به قاف

تتق از زر نگار گوهر باف

کرم اینست رفته قاف به قاف

بی‌جواب و سال و منت و لاف

کس ازو نشنود حدیث گزاف

نزند در میان مردم لاف

شیخکی بر فسانه بود وگزاف

چشم بر هم نهاده میزد لاف

چون صغیر و کبیر نیست معاف

در صغایر قدم منه به گزاف

تا به چند از مقام رابعه لاف؟

ای کم ارزن، زنخ مزن به گزاف

روی گیتی پر از صلف شد و لاف

همه زرقست و شید قاف به قاف

کم و کیف و متی و اَیْن و مضاف

وضع و فعل، انفعال، ملک گزاف

آخرالامر صاحب کشاف

در میان کلام حق به گزاف

دی سحرگه چو آتش نشاّف

زد زبانه ز شیشه ی شفّاف

کرد سیمرغ آتشین شهپر

آشیان بر فراز قلّه قاف

آهوان فلک بیفکندند

[...]

طعنه بر من مزن به صورت زشت

ای تهی از فضیلت و انصاف

تن بود چون غلاف و جان شمشیر

کار شمشیر می کند نه غلاف

گشت خشک از فغان سقف شکاف

ذاکران را درون ز لب تا ناف

نیست امری دگر به خامه مضاف

عیب خامه چه می کنی ز گزاف

ای نکرده دل از علایق صاف

مزن از دانش حقایق لاف

نفسش از چرک شرک ناشده صاف

دارد اخلاص را به خویش مضاف

در یکی از معانی و اوصاف

که بر اعیان بود مفاض و مضاف

گل مزن می نگویمت به گزاف

گل همی زن ولی به قدر کفاف

بافد القصه آن خوش آمد باف

صد ازینها ز تار و پود گزاف

هر طرف می گذشت بهر طواف

در صف خلق می فتاد شکاف

شوی از ما و من بکلی صاف

نشود با تو هیچ چیز مضاف