هر چه جز حق ز لوح دل بتراش

بگذر از خلق و جمله حق را باش

همه اندر خداپرستی فاش

لیکن آزر صفت خدای تراش

نه ازو نان پزد کسی و نه آش

نشود صرف در وجوه معاش

باده نوشی مدام با اوباش

تا شود صاف حلق تو ز خراش

ظلم جو دست خود گزان کای کاش

رفتمی بر ره پیمبر فاش

حرف ما و من از دلم بتراش

محو کن غیر را و جمله تو باش

ذکرشان صرف بهر سفره و آش

فکرشان صرف در وجوه معاش

نکند بس ز مهمل و قلماش

تا به آن دم که پخته گردد آش

یار چون چشم شد تو مژگان باش

گرد او شو به پا چو مژگان فاش

شاه پرسید ازو که ای اوباش

دور از اندیشه معاد و معاش

گرد خوان صحن و کاسه اش بس آش

هر یکی همچو دانه خشخاش

کیست خفاش فاش گویم فاش

خلق درمانده در معاد و معاش

نقش بی‌جان خانهٔ نقاش

یافته جان ز لطف آب و هواش

غیرتم بانگ زد که: دور او باش

عشقم آهسته گفت: باش و مباش

غمزه درباخت خوش، کزین نااهل

گردد اسرارهای پنهان فاش

از پس پرده سر برون آورد

[...]

پیش او نیست قدر یک خشخاش

صحن باغ بهشت را بی آش

نقش مو را ندیده هرگز فاش

بجز از نوک خامهٔ نقاش

همه بی‌معنیان لفظ‌تراش

نقششان را خبر نه از نقاش

تا به کی باشدت برای معاش

با قضا جنگ و، با قدر پرخاش!

خط بطلان مکش بحرف رضا

چین بر ابرو برای رزق مباش

سر نپیچد ز حرف خامه رقم

[...]

بود القصه چه نهان و چه فاش

عاشق نقش، عاشق نقاش!

گفت: زن نیست جز رفیق فراش

نتوان گفتن این سخنها فاش