این سفال و این پلیته دیگرست

لیک نورش نیست دیگر زان سرست

این سخن هم ناقص است و ابترست

آن سخن که نیست ناقص آن سرست

علم را دو پر گمان را یک پرست

ناقص آمد ظن به پرواز ابترست

روح را توحید الله خوشترست

غیر ظاهر دست و پای دیگرست

گفت چشم من ز تو روشن‌ترست

بعد از آن هم از بلندی ناظرست

باز با خود گفت صبر اولیترست

صبر تا مقصود زوتر رهبرست

کور ظاهر در نجاسهٔ ظاهرست

کور باطن در نجاسات سرست

آن دعای بی خودان خود دیگرست

آن دعا زو نیست گفت داورست

آن دلی کز آسمانها برترست

آن دل ابدال یا پیغامبرست

قیمت همیان و کیسه از زرست

بی ز زر همیان و کیسه ابترست

دلبر و مطلوب با ما حاضرست

در نثار رحمتش جان شاکرست

زرع جان را کش جواهر مضمرست

ابر رحمت پر ز آب کوثرست

گفت باری نطق سگ کو بر درست

نطق مرغ خانگی کاهل پرست

پس کدامین شهر ز آنها خوشترست

گفت آن شهری که در وی دلبرست

پارسی گو گرچه تازی خوشترست

عشق را خود صد زبان دیگرست

نزد عاقل زان پری که مضمرست

آدمی صد بار خود پنهان‌ترست

کین تفکرمان هم از ادبار رست

که صواب او شود در دل درست

ستر چه در پشم و پنبه آذرست

تا همی‌پوشیش او پیداترست

هست حیوانی که نامش اشغرست

او به زخم چوب زفت و لمترست

شیخ را که پیشوا و رهبرست

گر مریدی امتحان کرد او خرست