ما به زیر آسمان مشتی فروزان گوهریم

آتشیم آتش، ولیکن در ته خاکستریم

دتر مزاج لاله و در طبع گل آبیم آب

لیک بر خار و خس این دشت باد صرصریم

از متاع رنگ و بو رنگین بساطی چیده‌ایم

[...]

هر دم ز گرمخویی خود برفروزیَم

پُر گرم هم مباش که ترسم بسوزیَم

باشد دهان تنگ توام روزی از ازل

زانست کز ازل به جهان تنگ روزیم

زان شب که دل به زلف سیاه تو بند شد

[...]

آهی از دل از پیِ دفعِ‌گزندی می‌کشیم

چشم بد را سرمه از دود سپندی می‌کشیم

تا شبی سر و قد او سایه بر ما افکند

ما و دل هر صبح یاهوی بلندی می‌کشیم

ناتوانی بین که در عشق تو بار عالمی

[...]

تا به کی بر بستر آرام تن باز افکنیم؟

کی بود کی، خویش را در دام پرواز افکنیم

گوشة امنی ندارد گلشن وارستگی

خویش را در مأمن چنگال شهباز افکنیم

بی‌خراش سینه زلف بی‌گره دان ناله را

[...]

حاشا که غیر عشق حدیث دگر کنیم

یک حرف خوانده‌‌ایم که یک عمر بر کنیم

اسباب از برای مسبّب بود به کار

ما از پی کلاه چرا ترک سر کنیم!

بر ما جهان ز خاطر مورست تنگ‌تر

[...]

ما به بدنامی تلاش نیکنامی می‌کنیم

پختگی‌ها در نظر داریم و خامی می‌کنیم

دوستان ما را به کام دشمنان می‌خواستند

ما ز دشمنکامی خود دوستکامی می‌کنیم

ناتمامی‌های ما گر عشق خوبانست و بس

[...]

می‌توان از زندگانی دست آسان شستن

لیک دست از دامن زلف تو نتوان داشتن

زلف را گو فکر جمعیّت کند تا کی چنین

خود پریشان بودن و ما را پریشان داشتن

می‌توان صد بار مردن هر نفس از درد او

[...]

بعد ازین ای دل تلاش مهر هر ناکس مکن

بس ترا آنها که کردی، بیش ازین زین پس مکن

عبرت از من گیر و از پروردگان، دامنم

دشمنی با خود نداری دوستی با کس مکن

اوج عنقا گر نداری در نظر، زحمت مکش

[...]

اوج گیرد رتبة افتادگی از حال من

تیره‌بختی سر به گردون ساید از اقبال من

بس که در افتادگی‌ها گرد بر رویم نشست

خاک بر سر می‌کند آیینه از تمثال من

من به راه وصل پویان روز و شب چون آفتاب

[...]

از زمین بوس درش یک دم نپیچد سر جبین

هست نقش سجدة او سرنوشت هر جبین

مهر، خار راه او پیوند مژگان می‌کند

ماه گَردِ درگهش را گرده دارد بر جبین

عمرها شد تا به ذوق سجدة خاک دری

[...]

جا بکوی یار ده ما را بجنّت جا مده

قسمت ما را بما امروز ده فردا مده

ای دل سرگشته روزت را سیه خواهند کرد

همچو زلف تیره خود را پر بخوبان وامده

ای که عاشق نیستی پا در حریم ما منه

آب از جو می‌خور و لب بر لب دریا منه

گر دل سنگین نداری در درون مجنون مشو

گر نباشی کوه پا در دامن صحرا منه

گر نبینی آتشی در خود به خاک ما میا

[...]

دوش کردی پرسش گرمی که جانم سوختی

آشکارا لطف کردی و نهانم سوختی

موج تبخال از دلم تا ساحل لب می‌رسد

بس که مغز آرزو در استخوانم سوختی

دوش با سبّابة مژگان گرفتی نبض دل

[...]

من گرفتم درد دل غیر از توام داند کسی

چارة درد دل من جز تو نتواند کسی

دیگرانت مهربان دانند و من نامهربان

آنچه من می‌دانم از قَدرت نمی‌داند کسی

تا برون رفتی تو، یاران دست از هم داده‌اند

[...]

آنکه من دارم ندارد همچو او دلبر کسی

بیوفا پرور کسی، ظالم کسی، کافر کسی

تا تواند سوختن داغ جنون بر سر کسی

نیست عاقل گر کشد درد سر افسر کسی

ساده لوحم هر که آید در دلم جا می‌کند

[...]

بلبلان را همچو رویت کم به دست آید گلی

چون تو کی در گلشن عالم به دست آید گلی

منتی نه از بهار او را نه بیمی از خزان

همچو داغ عشق خوبان کم به دست آید گلی

دست خالی گل نچیند در چمن، باور مکن

[...]

تا به کی چون آتش ای گل خانمانسوزی کنی

چشم نیکو را به خونریزی بدآموزی کنی

بخت آنم کو که چون شب با غمت خلوت کنم

همچو شمع آیی به بزم و مجلس افروزی کنی

چشم آن دارم که نابینا چو گردم در غمت

[...]

همچو شمشیر ای پسر گر جوهری پیدا کنی

می‌توانی جای خود را در دلی پیدا کنی

چهره‌ای چون برگ گل داری تنی چون بوی گل

حیف اگر جز در دل اهل محبّت جا کنی

سینة آیینه داری در درون پیرهن

[...]

زلف او هر جانب افکندست دام غمزه‌ای

از نگاهش بزم مستان را پیام غمزه‌ای

در تماشاگاه حسنش بی‌خبر افتاده است

هر طرف نظّاره‌ای در دست جام غمزه‌ای

غیرت او تا چه شورش از کمین آرد برون

[...]

چشم دارد بر متاع ما سپهر چنبری

یوسف ما بهتر از گرگی ندارد مشتری

چون نباشم داغ گردون من که عمری بر دلم

پرتو خور شعلگی کردست و اختر اخگری

مرهم کافور مه بر زخمم الماسی کند

[...]