بسازم یکی دام چوبینه را

بچاره فراز آورم کینه را

هم ایزد گشسپ و یلان سینه را

بپرسید و خراد برزینه را

چو از دور بیند یلان سینه را

بر آشوبد و نو کند کینه را

که چون بینی این کار چوبینه را

بمردی به کار آورد کینه را

بده جزیت‌، از ما ببَر کینه را

قلم در مکش رسم دیرینه را

بپرداخت آن گنج دیرینه را

وزو داد مرهم بسی سینه را

به بر درگرفت آن سمن سینه را

ز دَر مُهر برداشت گنجینه را

درم دادن آتش کُشد کینه را

نشانَد ز دل خشم دیرینه را

توانی که روشن کنی سینه را

در او آری آیین آیینه را

جامده در خانه بغض و کینه را

تیره از ظلمت مساز آئینه را

ای که در بر می‌کشی پشمینه را

پاک سازاز کبر اول سینه را

لیک در کش در نمد آیینه را

کز تجلی کرد سینا سینه را

دیوخانه کرده بودی سینه را

قبله‌ای سازیده بودی کینه را

تا جلا باشد مر آن آیینه را

که صفا آید ز طاعت سینه را

صیقلی کن یک دو روزی سینه را

دفتر خود ساز آن آیینه را

ساقیَکِ ظریف من جامکِ آبگینه را

بیش ترَک بده بیا بندگکِ کمینه را

زحمتک است هین که شد دردکِ سر ز حد برون

کاسَگکی بده کزو راحتک است سینه را

نازکک و خوشک بیا خوابک شب ز سر بنه

[...]

فراموش کن رسم دیرینه را

مگو باز احوال پیشینه را

گر چه از ما واگسستی صحبت دیرینه را

جا مده باری تو در دل دوستان دینه را

خورد عاشق چیست پیکانهای زهرآلود هجر

وصل چون یار تو باشد بازجو لوزینه را

بسکه خوشدل با غمم شبهای درد خویش را

[...]

رخت صبوری تمام سوخته شد سینه را

شعله فروزان هنوز آتش دیرینه را

غم که مرا در دل است کس نکند باورم

پیش که پاره کنم وای من این سینه را

رخ بنما بر مراد، گر نه به خون منی

[...]

راند چو بر خصم کهن کینه را

کشت به خاک آتش دیرینه را