آنکه باشد به خانه در خویشش

در شبانگاه آورد پیشش

بوده چون نقش صورت خویشش

ماجراهای غیب در پیشش

لفظ قرآن چو دید درویشش

خویشتن جلوه کرد در پیشش

چو نور جاودان آید به پیشش

فرو ماند عجب آید ز خویشش

وزان پس خواند مادر را به پیشش

بشارت داد از فرزند خویشش

برون شد دایه با شمعی ز پیشش

وز انجا برد تا ایوان خویشش

به‌زاری گاه می‌خوانم به‌خویشش

به‌خواری گاه می‌رانم ز پیشش

هر آنکو لرزد او برجان خویشش

کجا بنماید اودیدار پیشش

بجز جانان نمیگنجید پیشش

کجا گنجید اینجا کفر و کیشش

از آن فریاد می دارد که خویشش

ز سوراخش نموده زخم ریشش

مگر روزی مریدی رفت پیشش

بمعنی بُد مرید و بود خویشش

ببین او را و جان در باز پیشش

حقیقت یاب کفر خود زکیشش

مر او را گشت روشن سرّ خویشش

که جز بت نیست چیزی پنج یا شش

از او تا خوار گردانم ز خویشش

بلای دیگر آرم من به پیشش

کنون چندان که می رانم ز پیشش

تمنا بیش می‌بینم به خویشش

روزی بخرد ابن یمین از غم دل گفت

آندم که فلک بستد ازو هر کم و بیشش

پرسید که آیا بجهان هیچ کریمی

باشد که کند چاره درد دل ریشش

گفتا که بلی شاه ابوبکر علی کوست

[...]

دیگر مرو ای نسیم پیشش

بگذار به حال زار خویشش

شبی آمد زمین بوسید پیشش

به یاد آورد خدمت های خویشش

نتوان گفت مدح ازین بیشش

که خدا خواند سایه خویشش

فرود آورد سوی قصر خویشش

سری بنهاد و باز آمد زپیشش