پس بگیرد دلش ز انبوهی

فکند در میان دو کوهی

جمع آمده از سر شکوهی

با او به موافقت گروهی

آراسته با چنان گروهی

می‌رفت به بهترین شکوهی

تا یافت ورا به کنج کوهی

آزاد ز بند هر گروهی

مرغی آمد نشست چون کوهی

کامدم زو به دل در اندوهی

جمع کرد از خلایق انبوهی

برکشید از نظارگاه کوهی

جهان می‌گشت با خیلی گروهی

که تا روزی رسید آخر بکوهی

شنیدم من که شبلی با گروهی

همی‌شد در بیابان تا به کوهی

یکی دز گشت پیدا همچو کوهی

نشسته زنگیان بر در گروهی

زمانی بود گاوی همچو کوهی

ازان دریا برامد با گروهی

بداد از بیخودی جان بی ستوهی

بیک جو زهر مردی همچو کوهی

بدان قوت قوام هر گروهی

بود پاینده زان قوت شکوهی

تا تو اندر میان انبوهی

روز و شب در عذاب و اندوهی

نشود در بهشت انبوهی

که بهر ذره در شود کوهی

بر تو باشد ز هر یک اندوهی

که تحمل نیاورد کوهی

در دلش ناید ازان اندوهی

به ضمیرش نرسد مکروهی

چو یوسف در رسیدی با گروهی

کز ایشان در دل افتادی شکوهی

ناگاه نمود زیر کوهی

جمع آمده وحشیان گروهی

برین یک دست قصرم، هست کوهی

که هست اندر دلم از آن ستوهی

و زین کاهم نباشد جز ستوهی

که این که در ره من هست کوهی