بر آتش برنهم یکسر بسوزم

شما را دل به شادی برفروزم

سرای پارسایی را تو سوزی

دو چشم نیکنامی را تو دوزی

قضا ما را چنین کرده‌ست روزی

که من گریم همه ساله تو سوزی

دلا تا کی ز مهر آتش فروزی

مرا در بوتهٔ تیمار سوزی

به پیروزی شدی شاها که بازآیی به پیروزی

سر هرکس تو افرازی دل هرکس تو افروزی

امیران چون شب تارند و تو ماننده روزی

نگردد از تو هرگز دور بهروزی و پیروزی

به رسم خسروان باشی و کین راستان توزی

[...]

ای گل آبدار نوروزی

دیدنت فرخی و فیروزی

ای فروزنده از رخانت جان

آتش عشق تا کی افروزی

دل بدخواه سوز اندر عشق

[...]

گشتم ز غم فراق دیبا دوزی

چون سوزن و در سینهٔ سوزن سوزی

باشد که مرا به قول نیک آموزی

چون سوزن خود به دست گیرد روزی

آن شنیدی که از سر سوزی

گفت عیسی به همرهان روزی

در ره پند و نصحت آموزی

جمله گفتند بهر دل سوزی

گوهر از زخم سنگ بدروزی

یافت از ساز جان او سوزی

کرده از عدل او به دل سوزی

گرگ با جان میش خوش پوزی

ور تو پندم دهی ز بد روزی

عیسیی را طبیبی آموزی

علم کز بهرِ حشمت آموزی

حاصلش رنج دان و بد روزی

دلی آخر به دست کن روزی

که درو باشدت ز دین سوزی

جان بدادم همی دهم روزی

در غم نان چرا تو دل سوزی

بود اندر سرخس یک روزی

مجلسی بس به رونق و سوزی

ور بگویم تو هم نیاموزی

خرقه تا کی دری و کی دوزی

گر نشستی به زیر من روزی

جَست ناگه ز گنبدت گوزی

به خدا ار بدیده‌ام روزی

زین همه خلق محتشم گوزی

راتبم گندمیست هر روزی

از یکی پارسای دلسوزی