بفرما بدین رزم رفتن مرا

ز گردان برافراز گردن مرا

عاشقی شد رسم و راه و سیرت و آئین مرا

هر که بیند بیند این را با من و با این مرا

رنج فرهاد است بر من عاشقی را گاهگاه

کامرانی خیزد از معشوق چون شیرین مرا

عاشقم بر روی خوب آنکه با دیدار او

[...]

کنون در خود خطا کردی ظنم را

که در دل جای کردی دشمنم را

چو الماس و آهن رگ تن مرا

چه حاجت به الماس و آهن مرا‌؟

شد خیال روی او ره زن مرا

و آتشی زد در همه خرمن مرا

گر بیندازند سر از تن مرا

نیست غم چون هست این گردن مرا

گفت هرگز مینباید زن مرا

بس بود این زاری و شیون مرا

هر دیاری را که بد دشمن مرا

پشت لشکر بود و جان و تن مرا

تا فتد این بار ز گردن مرا

بوی رهایی رسد از من مرا

به روسایی مدر پیراهنم را

به دست کس میالا دامنم را

مکن تر ز آب عصیان دامنم را

مسوز از آتش شهوت تنم را

گرفت اینک قفای دامنم را

درید از سوی پس پیراهنم را

بین غرقه به خون نشیمنم را

وز سیل مژه بشو تنم را

چو از غم کنم چاک پیراهنم را

ز مردم کند اشک پنهان تنم را

چه سان با قد خم کنم عزم کویش

گرفتست خار مژه دامنم را

غمت دانه ها می فشاند ز چشمم

[...]

گر سر کویت شود مدفن پس از مردن مرا

کی عذاب قبر پیش آید دران مدفن مرا

چند باشم در جدل با خود ز غم ساقی بیار

شیشه می تا رهاند ساعتی از من مرا

دوست چون می خواهدم رسوا ندارم چاره ای

[...]

چون شمع سوخت آتش محنت تن مرا

غم پاره پاره ساخت دل روشن مرا

بر من بسوخت در غم عشقت دل رقیب

شادم که غم بسوخت دل دشمن مرا

واجب شد اجتناب من از ماه پیکران

[...]

چو افکنده ببیند در خون تنم را

کنید آفرین ترک صید افکنم را

نیاید گر از دیده سیلی دمادم

که شوید ز آلودگی دامنم را

ور از خاک آتش علم برنیاید

[...]

پیش تیغ و تیر ناچارست استادن مرا

چون علم، ناموس لشکرهاست بر گردن مرا

صورت حال جهان زنگی و من آیینه ام

جز کدورت نیست حاصل از دل روشن مرا

چون علم می بایدم زد غوطه در دریای تیغ

[...]

می پرد امشب ز شادی دیده روزن مرا

خانه از روی که یارب می شود روشن مرا؟

تا به چشمم نور وحدت سرمه بینش کشید

هر کف خاکی بود چون وادی ایمن مرا

کی ز پیچ و تاب می شد رشته جانم گره؟

[...]

نیست از دشمن محابا یک سر سوزن مرا

کز دل سخت است در زیر قبا جوشن مرا

هر چه را خورشید سوزد، برنیاید دود ازو

نه ز بی دردی بود از آه لب بستن مرا

با دل روشن، ز نور عاریت مستغنیم

[...]