بکشتم به جنگ اندرون شاهشان

تهی کردم آن نامور گاهشان

نیندیشم از روم وز شاهشان

بپای اندر آرم سر و گاهشان

شناسی بنزدیک من جاهشان

زبان و دل و رای یکتاهشان

برآریم گرد از کمینگاهشان

سرافشان کنیم از بر ماهشان

سوی شهر ایران دهم راهشان

گذارم یکایک سوی شاهشان

فکن تخم بد در چراگاهشان

خسک ریز و چه ساز در راهشان

تیغ ستم دور کن از راهشان

تا نخوری تیر سحر‌گاه‌شان

نقش او می‌گشت اندر راهشان

در دل و در گوش و در افواهشان

شه معین دید منزل‌گاهشان

حلیه و نام و پناه و راهشان

خوبان رعیت اند وتویی پادشاهشان

ایشان همه ستاره و روی تو ماهشان

بی آفتاب روی تو همرنگ شب بود

روز سپید خلق ز چشم سیاهشان

ایشان بتیر غمزه صف عقل بشکنند

[...]

دلهای عاشقان تو مشتی شکسته اند

دایم گرفته زلف تو اندر پناهشان

چون از تنور سینه برآرند دود آه

ای آینه بپوش رخ خود زآهشان

خورشید و مه بچاه خجالت فرو شدند

[...]

خیز و منه پا به سر راهشان

بشنو و مگذر ز گذرگاهشان

که تا دیو غفلت نزد راهشان

کنم از ره پند آگاهشان

غلامان که خود زد هما راهشان

نیفروزد از سایه اش جاهشان

کرد می باید حذر از آهشان

نیست پروائی به دل از شاهشان

لاجرم نام رسول اللهشان

بود ورد و غول می‌زد راهشان

دیو خواهد تا برد ناگاهشان

سوی گمراهی و دور از راهشان

پس کند دل فارغ از اکراهشان

از یقَاتِلْ فِی سبِیلِ اللهشان

زآن خبر بدهد حق از اکراهشان

که نبود آن کار بر دلخواهشان

ابن یامین را پس از دلخواهشان

کرد یعقوب آن زمان همراهشان