تو نوذر نژادی نه بیگانه‌ای

پدر تیز بود و تو دیوانه‌ای

سر انجمن بود بیگانه‌ای

غریبی دل آزار و فرزانه‌ای

چه مهتر برادر چه بیگانه‌ای

چه فرزانه مردی چه دیوانه‌ای

به ایران نخواهند بیگانه‌ای

نه قیصر نژادی نه فرزانه‌ای

حال عالم سر به‌ سر پرسیدم از فرزانه‌ای

گفت: یا خاکی‌ست یا بادی‌ست یا افسانه‌ای

گفتمش، آن کس که او اندر طلب پویان بود؟

گفت: یا کوری‌ست یا کری‌ست یا دیوانه‌ای

گفتمش: احوال عمر ما چه باشد عمر چیست؟

[...]

به شهری دگر دید بتخانه ای

شمن مرو را هر چه فرزانه ای

گر بگویی عاشقی با ما هم از یک خانه‌ای

با همه کس آشنا با ما چرا بیگانه‌ای

ما چو اندر عشق تو یکرویه چون آیینه‌ایم

تو چرا در دوستی با ما دو سر چون شانه‌ای

شمع خود خوانی همی ما را و ما در پیش تو

[...]

من کی‌ام رسوای شهر و عاشق دیوانه‌ای

آشنا با هر غمی وز خویشتن بیگانه‌ای

هم شوم شاد از غمش کاو در دلم منزل گرفت

هم شوم غمگین که او جا کرد در ویرانه‌ای

ترک شهر‌آشوب من در کشوری منزل نکرد

[...]

انصاف داده‌ام که به خوبی یگانه‌ای

واندر جهان به حیله و افسون فسانه‌ای

پاکیزه‌تر ز غنچه گل بر بنفشه‌ای

پوشیده‌تر ز دانه در در خزانه‌ای

شاخی است دلبری که تو آن را شکوفه‌ای

[...]

ای ثنا و مدح تو در لفظ هر فرزانه ای

خویش کرده مکرمات تو زهر بیگانه ای

افتخار خاندان جد خویشی در نسب

کی بود چون خاندان جد تو هر خانه ای

آنچه در توست از بزرگی کی بود در غیر تو

[...]

گه آری خلیلی ز بت‌خانه‌ای

گهی آشنایی ز بیگانه‌ای

برآرم چراغی ز پروانه‌ای

درختی برآرایم از دانه‌ای

پراکنده از هر دری دانه‌ای

برآراستم چون صنم خانه‌ای

ازو بسته نقشی به هر خانه‌ای

رسیده به هر کشور افسانه‌ای

برندش به هر کوی و هر خانه‌ای

گشاید از آن دامشان دانه‌ای

زمانی نبودی که فرزانه‌ای

ز گوهر ندادی بدو دانه‌ای

آمده در دام چنین دانه‌ای

کمتر از آوازه شکرانه‌ای

نیست جهان‌را چو تو همخانه‌ای

مرغ زمین را ز تو به دانه‌ای

گر کسی یابد درین کو خانه‌ای

هر دمش واجب بود شکرانه‌ای

هر که او بویی ندارد زین حدیث

هر بن مویش بود بتخانه‌ای

هر که در عقل لجوج خویش ماند

[...]

شعله زد شمع جمال او ز دولتخانه‌ای

گشت در هر دو جهان هر ذره‌ای پروانه‌ای

ای عجب هر شعله‌ای از آفتاب روی او

گشتت زنجیری و در هر حلقه‌ای دیوانه‌ای

هر که با هر حلقه در دنیا نیفتاد آشنا

[...]