به لابه خواسته مادر ز یزدانش

بپرورده میان ناز و فرمانش

شخوده نیلگون گشته رخانش

چو نیلوفر بد اندر آبدانش

نه دام آمد مهمتر جز زبانش

زبانش داشت پوشیده نهانش

هزاران گل شکفته بر رخانش

نهفته سی ستاره در دهانش

کسان شاه و سرپوشیدگانش

به زاری سوخته کردند جانش

ز خوشی چون بهشتی خان و مانش

همیشه شاد از وی دوستانش

خدایا داد من بستان ز جانش

تهی کن زو سرای و خان و مانش

گسسته بند کستی بر میانش

چو شلوارش دریده بر دو رانش

گرفت آنگه کمندین گیسوانش

کشید آن اژدهای جان ستانش

دل از من رفت اگر یابم نشانش

دهم این خسته جان را مژدگانش

دبیر از جادوی چون دیدگانش

سخن چون دُر و شکر در دهانش

چو لختی هوش باز آمد به جانش

صدف شد دُرّ دندان را دهانش

به رنگ زعفران کردی رخانش

بسان نیل کردی ناخنانش

جفا بر دل زند خشت گرانش

بماند جاودان بر دل نشانش

که فرمودت که پیش دشمنانش

ز پیش خویش همچون سگ برانش

برآمد دود بی صبری ز جانش

ببارید آب حسرت بر رخانش

درود کردگار ما و غفرانْش

ابر پیغمبر و یاران و خویشانْش

نبرده بوالحسن کافاق آباد است ز احسانش

علی کز همت عالی بزیبد تخت کیوانش

چو اندر بزم بنشیند همی ماه سما دانش

چو اندر صف بخواهد کین همی پیل دمان خوانش

نیاید روز کوشیدن برابر چرخ و کیوانش

[...]

سخا زریست کز همت زند رای تو بر سنگش

سخن نظمی است کز معنی دهد رای تو سامانش

ازین اندک هنر خاطر همی امید بگسستم

چو در مدح تو پیوستم هنر دیدم فراوانش

مرا دانی که آن باید که هر کو نیک شعر آید

[...]

تازان درآمد از در میدانش

چون ماه آسمان یکرانش

گوی و دلم دو کوی به پیشش در

هر دو غمی ز زخم فراوانش

این گوی خسته از مژه چشمش

[...]