زبان‌آوری راستی خواندش

بلنداختری زیرکی داندش

کجا تره گر کاسنی خواندش

تبش خواست کز مغز بنشاندش

همی نام ببربیان خواندش

ز خفتان و جوشن فزون داندش

بپرسید بسیار و بنشاندش

هزاران هجیر آفرین خواندش

بدان روی تا مهر بستاندش

به ناپاکی آلوده گرداندش

به صد خواری ز پیش خود براندش

به یک نامه دگر باره نخواندش

چو اندر تن توانایی نماندش

گه شبگیر یزدان پیش خواندش

بخندید و نزدیک خود خواندش

به سوگند بسیار بنشاندش

زمین بجه هر که او داندش

جهاندیده مازندران خواندش

جان عطارد از تپش خاطر وحید

چونان بسوخت کز فلک آبی نماندش

جان وحید را به فلک برد ذو الجلال

تا هم فلک به جای عطارد نشاندش

وز آن گلخن بر آن گلگون نشاندش

به گلزار مراد شاه راندش

چو زحمت دور شد نزدیک خواندش

ز نزدیکان خود برتر نشاندش

فرستاد از سرای خویش خواندش

به آیین زناشویی نشاندش

سرافیل آمد و بر پر نشاندش

به هودج‌خانهٔ رفرف رساندش

مجنون چو شناخت پیش خواندش

هم زانوی خویشتن نشاندش

بنده‌ای گفت این زمان می‌خواندش

می‌ندانم تا کسی می‌داندش

مگر لهراسپ آنجا بود خواندش

بجای خویش در ملکت نشاندش

سکندر کس فرستاد و بخواندش

کسی کانجا شد القصّه براندش

شه شاپور پیش خویش خواندش

چو دستش داد بر کرسی نشاندش

گر بخواندش نه بعلت خواندش

ور براندش نه بعلت راندش