سمنبوی آن سر زلفش که مشکین کرد آفاقش

عجب نی ارتبت گردد ز روی شوق مشتاقش

دو مار افسای عینینش دو مارستند زلفینش

که هم مارست مار افسای و هم زهرست تریاقش

به خواب اندر سحرگاهان خیالش را به بردارم

[...]

چو مهدی گرچه شد مغرب وثاقش

گذشت از سر حد مشرق یتاقش

وزان کرسی که خوانند انشراقش

سری بینی فتاده زیر ساقش

نبود آن روز گلگون در وثاقش

بر اسبی دیگر افتاد اتفاقش

همان جُفته نهاد آن سیم‌ساقش

به جُفتی دیگر از خود کرد طاقش

که گر نگذارم اکنون در وثاقش

ندارم طاقت زخم فراقش

مجره که‌کشان پیش براقش

درخت خوشه جوجو ز اشتیاقش

که من نادیده او را در فراقش

چو شمعم جان بلب پُر اشتیاقش

گهی در آتشیم از اشتیاقش

گهی در زمهریریم از فراقش

ندارم طاقت درد فراقش

همی سوزم دمادم ز اشتیاقش

منم یحیی و سوزان در فراقش

همی نالم ز سوز اشتیاقش

دل من چون شود دور از وثاقش

که ماند آویخته ز ابروی طاقش

عجب سیاره ای دارد دل من

که می سوزد جهانی ز احتراقش

هزارم دیده باید گاه جولانش

[...]

داد منزل به جان مشتاقش

در برآورد چون به غلطاقش

مست حسنی که ندارد خبر از آفاقش

چه خبر باشد از احوال دل عشاقش؟

گرچه یادم نکند یار، منش مشتاقم

یاد باد آنکه جهانیست چو من مشتاقش

کرد عهدی سر من کز سر کویش نرود

[...]

که چون در گل بماندی زاشتیاقش

چگونه می کشی بار فراقش

آنکه در سایهٔ مهراند همه آفاقش

بر قمر جفت هلال است به خوبی طاقش

آنکه پیش رخ او شمع چو پروانه بسوخت

نیست پروای من سوختهٔ مشتاقش

چهرهٔ روشن او آینهٔ صنع خداست

[...]

که دید شکل هلالی چو ابروی طاقش

که دید آن رخ زیبا که نیست مشتاقش

کدام نرگس شهلا به چشم او ماند

بنفشه نیز نباشد به بوی اخلاقش

کسی که افعی زلف تو بر دلش زد نیش

[...]

می‌سوخت در آتش فراقش

می‌ساخت به درد اشتیاقش

جانم به لب آمد از فراقش

دل سوخت ز درد اشتیاقش

من می میرم ز اشتیاقش

تا کیست ملازم وثاقش