هیچ وزری نه زان به گردن من

صاحبش دست زد به دامن من

خیال توست جان اندر تن من

کمند توست طوق گردن من

بدو گفت ای توانبخش تن من

چراغ افروز جان روشن من

زین ندامت که نشد خاک درت مسکن من

اشک از چهره جان شست غبار تن من

حیرت لعل تو بردم بلحد نیست عجب

گر شود گلخنی از آتش دل مدفن من

گردباد غم و گرداب بلا نیست شوند

[...]

بود کاین سبحه گردانیدن من

برد آلودگی از دامن من

ای خون دل از عشق تو در گردن من

وی خار بلا فشانده پیرامن من

یا ریشه عشق تو کشم از دل خویش

یا ریشه جان کشد غمت از تن من

من بلبلم و گلشن کویت چمن من

فرهادم و چین سر زلفت وطن من

رسوا شدم از بس که ز یاد تو شدم پر

بوی تو شنیدند همه از سخن من

مهر تو اگر رنگ برون داد عجب نیست

[...]

غرق است به بحر جرم تا گردن من

شرمنده بود دلم ز بد کردن من

ای کاش که هر نقش قدم چون سوزن

چاهی شود از بهر فرو رفتن من

بگذشت ز خاکم بت‌ گل پیرهن من

چون صبح نفس جامه درید ازکفن من

یاد نگهش بسکه به تجدید جنون زد

شد چشم پری بخیهٔ دلق ‌کهن من

یارب زنظرها به چه نیرنگ نهان ماند

[...]

از نعت نبی است در جنان مسکن من

وز منقبت علی است جان در تن من

از مهر محمد و علی هر دو بهم

بادام دو مغز است دل روشن من

دی دست نگارین بت سیمین تن من

بر گردن من فگند و شد رهزن من

هر جرم که بر گردن از آن دستش بود

از گردن خود فگند بر گردن من

به خون تپیده ز بازوی قاتلی تن من

که منتی است ز شمشیر او به گردن من

فرشته سینه سپر می‌کند چو از سر ناز

سوار می‌گذرد ترک ناوک‌افکن من

اگر تجلی آن ماه سبز خط این است

[...]

سوخت در آتش دل یاد برت خرمن من

برد سیل مژه برتاب رخت گلشن من

نخل بالای تو انگیخته کرد از تن من

خار سودای تو آویخته در دامن من

آتشی عشق زد به خرمن من

که دل وجان بسوخت درتن من

خون دل بسکه ریختم از چشم

لاله زاری شده است دامن من

غم عالم گرفته جا گوئی

[...]

عشق زد آتشی به خرمن من

بود روئینه تن عجب تن من

نیشترها ز مژه زددلدار

به دل همچو چشم سوزن من

چشمم از بس که خون فشان گردید

[...]

از هوش جانگداز شد آب استخوان من

آن ققنسم کز آتش خود سوخت جان من

چون کرم قزکه دام وی آمد رضاب خویش

سحر نیان من شده عقد اللسان من

خم گشت پشت مردیم از کنجکاو دهر

[...]

ای دشمن جان من و ای خیره تن من

ایمایه اندیشه و رنج و محن من

ای یار دل آزار نه ای دشمن خونخوار

کاینسان شده دشوار ز تو زیستن من

ای خصم دل و دینم و همواره بکینم

[...]

دیوی اندر به پیرامن من

ماری اندر به پیراهن من

ز آتشی شعله در دامن من

برقی افتاده در خرمن من

ای خطّهٔ ایران مهین‌، ای وطن من

ای گشته به مهر تو عجین جان و تن من

ای عاصمهٔ دنیی آباد که شد باز

آشفته کنارت چو دلِ پُر حَزَن من

دور از تو گل و لاله و سرو و سمنم نیست

[...]

تا دامن از من کشیدی ای سرو سیمین‌تن من

هر شب ز خونابه دل پر گل بود دامن من

جانا رخم زرد خواهی جانم پر از درد خواهی

دانم چه‌ها کرد خواهی ای شعله با خرمن من

بنشین چو گل در کنارم تا بشکفد گل ز خارم

[...]