ای دشمن جان من و ای خیره تن من

ایمایه اندیشه و رنج و محن من

ای یار دل آزار نه ای دشمن خونخوار

کاینسان شده دشوار ز تو زیستن من

ای خصم دل و دینم و همواره بکینم

ای برده نگینم که توئی اهرمن من

دنیا چو یکی گور زر اندود منقش

من مرده پوسیده تو کهنه کفن من

ای دیو زده چنگ بدامان دل من

ای غول وطن ساخته در پیرهن من

بیزارم از این مسکن ویرانه که باشد

دیوی چو تو دیوانه و بدخو سکن من

من پرفن و تزویرم لیکن بود اندک

سوی فن و تزویر تو، تزویر و فن من

یعقوبم و از فرقت یوسف شده اعمی

گیتی است چه کنعان و تو بیت الحزن من

موری که در افتد بلگن چاره ندارد

من موریم افتاده، تو هستی لگن من