نباشد جز از بی پدر دشمنش

که یزدان به آتش بسوزد تنش

به الماس ضحاک تازی تنش

ببرم کنم لعل پیراهنش

سرانجام آن بد بد بدکنش

زدریا به بیغاره و سرزنش

کمندی بینداخت در گردنش

به خاک اندر آورد تیره تنش

جوان خردمند برتر منش

به گیتی ز کس نشنود سرزنش

سپهبد بدو گفت کای بدکنش

ز کشتن به من بر مزن سرزنش

که شد نرم ز آن مهره گردنش

جهان جوی افتاد در دام تنش

هر آن کس که باشد به دل دشمنش

چو شاه عرب باد بی سر تنش

ز کوشش چنان رنجه گشته تنش

که بر تن گران بود پیراهنش

کمرگاه او سخت باد و تنش

همه ساله پیروز بر دشمنش

ز گیسو شده عنبرین دامنش

چو گنج گیومرت پیراهنش

همی خواهم از شاه نیکوکنش

که بر بنده خوش دارد اکنون منش

زحل یافت در خانه ی دشمنش

ز کردار او دور، جان و تنش

هم از آرزو بازدارد تنش

که هست آرزو مهترین دشمنش

چو خودکامه گردد تن اندر کنش

همه دیو ره یابد اندر تنش

دُشمت آن که خوانیش افزون منش

نه نیکو نمای و نه نیکوکنش

سرِ ناسزا مرد از آن گردنش

برون کرد و برگشت پیرامنش

وگر تیغ و تیر آمدی بر تنش

فسرده به خون اندرون دامنش

حرف بگذاشته چو دل سخنش

پوست بفگنده همچو مار تنش

مصطفی از برای جان و تنش

نه ز بهر کلاه و پیرهنش