به پیش فرارنگ شد در زمان

دلش کرد از این داستان شادمان

شب آمد ببودند با یکدگر

بکِشتند تخمی که شادیش بر

ز خسرو فرارنگ برداشت بار

چو آگاه شد، شاد شد شهریار

شب و روز تنهاش نگذاشتی

چو جانش گرامی همی داشتی

زمین برومند چون تخم دید

به رنج روان بایدش پرورید

چو بگذاشت نه ماه و روزی دگر

مر آن تخم افگنده آمد ببر

فرارنگ را وقت چون درگرفت

به درویش دینار دادن گرفت

بی آهو یکی بچّه آمد ز ماه

چه ماهی که روشن کند تاج و گاه

ز رویش سرا پرده شد لاله رنگ

ز فرش فروزان شده کوه و سنگ

به بالا ز یک ساله کودک فزون

به رخساره چون برف و بر برف خون

به مژده بر آتبین تاختند

ز شادی روان را بپرداختند

جهانجوی بگذاشته خورد و خواب

کشیده سطرلاب در آفتاب

همان گه که آواز مژده شنید

ز اخترش هنگام زادن بدید

اسد بود طالع در او آفتاب

نه اندر نژندی نه اندر شتاب

زحل یافت در خانه ی دشمنش

ز کردار او دور، جان و تنش

شده زهره در خانه ی خواسته

زیان از میان پاک برخاسته

به خان امید اندر او مشتری

شده رام بی کین و بی داوری

کشیده سر تیغ مرّیخ دید

که جان و دل دشمنش می درید

از آن اختران شاد شد آتبین

که کس را نیامد ز شاهان چنین

ذنب را دو کون که همی بار جست

که رازش یکایک برآید درست

چو در طالع خویش دید آن ذنب

دژم گشت از آن، شاه والانسب

همی گفت با خویشتن در نهان

که چون رفت باید همی زین جهان

همان به کزاین سان یکی ارجمند

به گیتی بمانم به نام بلند

که زنده بود نام من جاودان

رهاند جهان از گزند بدان

سوی کودک آمد سرافراز شاه

همی کرد شادان به رویش نگاه

رخانش چو تابنده خورشید دید

به چهر اندرش فرّ جمشید دید

بخندید، گفتا فرّ ایدون بود

جهان را از این شادی افزون بود

فریدونش کردند از این فال، نام

ز دیدار او مرد و زن شادکام

همان روز از ایران و زن را بجُست

به اندام پاک و به گوهر درست

همی شیر دادند هر دو سه سال

چهارم فریدون برافراخت یال

شبی خفته بد آتبین شاد و مست

ز بستر شبانگاه ترسان بجست

بفرمود تا شد برش کامداد

بدو گفت گفتار من دار یاد