مرغ جان نی زن است و نی ماده

هست ازین هر دو وصف آزاده

عشق او زیرک است و من ساده

چه شود مرد ساده زان باده

پری از من چو جام از باده

از منی تو روانه در جاده

مجلس شاهوار بنهاده

هر طرف حورئی بکف باده

قدمش بند بسته بگشاده

کرمش آرزوی جان داده

بر دوستی تو می خورم باده

وز غایت شوق در خود افتاده

شوریده دماغِ مستِ لایعقل

سر بر قدمِ خیال بنهاده

دل پیش روانه گشت و جان از پس

[...]

نسیم زلف بر دست صبا ده

مرا خون، غیر را مشک ختا ده

بسی کس چشم می دارند لطفت

مرا خاک و کسان را توتیا ده

از آن می کت چو خون من حلال است

[...]

ای دهلی و ای بتان ساده

پگ بسته و جیره کج نهاده

خون خوردنشان به آشکاریست

گر چه به نهان خورند باده

فرمان نکنند، از آنکه هستند

[...]

ماییم و مجلس می خوبی سه چار ساده

من در میانه پیری دین را به باد داده

مجلس میان بستان گل با صبا به بازی

نرگس به ناز خفته، سرو سهی ستاده

خوبان به باده خوردن، من جرعه نوش مجلس

[...]

رسید اقبال پیشانی گشاده

کله بالای پیشانی نهاده

پری روی ز مردم حور زاده

سپهرش نام «دیولدی» نهاده

سواران ملک غازی ستاده

نظر بر لشکر دهلی نهاده

چو پیلان باش پیشانی گشاده

نه چون موران گره در سینه داده

در عالم وحدت ایستاده

بر هر دو جهان قدم نهاده

بر زانوی درد سر نهاده

لب بسته و خون دل گشاده

بر پشتهٔ کوه پشت داده

بر بالش خار سر نهاده

ناوکی زن بر آهوی ساده

که شود ماده نر نرش ماده

ای از عرب و از عجمت مثل نزاده

حسن تو عرب را و عجم را بتو داده

در روی عجم چشم توصد تیر کشیده

وز چشم عرب لعل تو صد چشمه گشاده

خوبان عرب بر سر اسب تو دویده

[...]

عارف چو بحر باید: لب خشک و رخ گشاده

بر جای خود چو بحری جوشان و ایستاده

از خاک در گذشته، افلاک در نوشته

یک باره روح گشته، تن را طلاق داده

چون عاشقان جانی،در حال زندگانی

[...]

چار عنصر ز گردشت زاده

تیره و روشن و نر و ماده