ای برده به آب‌روی آبم

وز نرگس نیم خواب خوابم

تا روی چو ماه تو بدیدم

افتاده چو ماهیی ز آبم

چون شد خط سبز تو پدیدار

[...]

بدیشان گفت آن آید صوابم

که چون من روی از دنیا بتابم

چو برخاست این چنین روشن حسابم

یقینم شد که من خود را حجابم

در اندیشه چنان مست خرابم

که دیگر می‌نیاید نیز خوابم

کنون گر صد سخن برهم بتابم

یکی را باز میندهد جوابم

ز گل هم سیخ سوخت و هم کبابم

وزین آتش ز سر بگذشت آبم

اگر روی تو رویاروی یابم

ز روی ماهرویان روی تابم

ازان در آب شد گم آفتابم

که بود او مردم چشم پر آبم

چو باد صبح هر سویی شتابم

مگر بویی ز گلرویی بیابم

مکش زیر عقابین عقابم

که من خود تا تو رفتی در عذابم

دگر پرسد ز اهل احتسابم

چرا مانع شوند اندر شرابم

بیا بر گو زحال احتسابم

که تا ساقی دهد جام شرابم

چو راهم داد نزدیکش شتابم

که بخشیده است اینجا فتح بابم

چه راز از عشق جویم تا بیابم

که از عشق است چندین فتح بابم

چو غوّاصی کنم دُرها بیابم

پس آن گاهی سوی بالاشتابم

بگو با من کنون و ده جوابم

وگرنه ز آتش غیرت بتابم

برون میجستمت تا باز یابم

از آن بُد مدّتی اینجا شتابم

دوا کن این دل از غم کبابم

تو دستم گیر کز سر رفت آبم

اگر اینجا بخوانی مر کتابم

منت بود و منت راز حجابم

در اندیشه چنان مست و خرابم

که یک لحظه نیاید هیچ خوابم