زد سحر طایر قدس ز سر سدره صفیر

که درین دامگه حادثه آرام مگیر

قدسیان بهر تو آراسته عشرتگه انس

تو درین غمکده چون غمزدگان مانده اسیر

دو کمانوار میان تو و مقصود ره است

[...]

گرچه طفلی و هنوزت شکر آلوده شیر

دل صد پیر و جوان هست به عشق تو اسیر

هدف تیر خودم ساز که باری به طفیل

به من افتد نظرت چون نگری از پی تیر

رهزن اهل طریقت شدی ای تازه جوان

[...]

عاشقم بی دلم غریب و اسیر

کارم از دست رفت دستم گیر

آب جویان سرو قامت توست

گرچه بادش کشید در زنجیر

ما به یاد تو زنده می مانیم

[...]

شد به زلفش دل شکسته اسیر

رب سهل علیه کل عسیر

صبر اندک غم فراوان است

آنچه دارم من از قلیل و کثیر

پیر من خم باده کهن است

[...]

بر مائده جهان چه برنا و چه پیر

باشد پی لقمه ای به صد محنت اسیر

ریزد به مثل ز دیده طفل صغیر

صد قطره اشک بهر یک قطره شیر

مکن در کشتنم زین بیش تقصیر

چو من مردم ز غم دیگر چه تدبیر

در رحمت بود روی تو بر خلق

برآن در زلف تواز مشک زنجیر

ز زخمت مرد آهوی و من از رشک

[...]

زین مروح خانه بادی می وزد بس دلپذیر

برمشام جانت ای دل قوت جان زین بادگیر

زین معطر باد هرکس شمه ای چون گل شنید

می رود دامان پر از مشک و گریبان پر عبیر

بین مشبکها دراو هر سو به صد بند و گره

[...]

شدی جامی چو پیر از گردش دهر

ز پیوند جوانان گوشه ای گیر

به یاد آر آنکه در عهد جوانی

نمی آمد تو را خوش صحبت پیر

ای آمده سوی بیدلان دیر به دیر

وز سنگدلی به خونشان گشته دلیر

دیدم رخ خوب تو در اثنای دو روز

چون بنمودی میان امروز و پریر

به لب چو شکر ناب به رخ چو ماه منیر

هنوز شکر او را نشسته دایه ز شیر

سفله دون را چو گردد معده سیر

بر هزاران شور و شر گردد دلیر

چیست دانی به زیر چرخ اثیر

حکمت اندر وجود شاه و امیر

کرسی لا مثلثیست صغیر

اندر او مضمحل جهان کبیر

می کند در همه مراتب سیر

مختفی در حجاب صورت غیر

روز دیگر ازین قیاس بگیر

نیست حاجت که من کنم تقریر

نور می بایدت در دل گیر

که دل است از خدای نور پذیر

تا شود زر مس تو زان اکسیر

بگسل از خویش و دامن آن گیر

ور تو در تربیت کنی تقصیر

گردد از این و آن فساد پذیر

خامه آمد ز دست جنبش گیر

دست درست قدرتست اسیر

مشو از لطف پادشاه دلیر

که بود خنده اش چو خنده شیر