کرده بپا قامت نشسته قیامت

تا چه کند در قیامت آن قدر و قامت

خیز و برافراز قامت ای بت چالاک

بین ز قیامت شود چگونه قیامت

بر دهن او مگر بحرف و تبسم

[...]

تا تماشای قیام تو بقامت کردند

عاشقان بر سر کوی تو قیامت کردند

با کمانداری ابروی تو عشاق بجاست

سینه راگر سپر تیر ملامت کردند

خوب شد کاهل دل از خانقه آزاد شدند

[...]

دو چشم مست تو برشان یکدگر گوهند

که رهزن دل و دین از اشاره و نگهند

کمان کشیده بدل بستی ار که ره چه عجب

که ابروان تو هر یک حریف صد سپهند

مگیر خورده خدارا بعقل و دانش من

[...]

رفت دلدار و غمش در دل غمخوار بماند

و ز قفایش نگران دیده خونبار بماند

بشفاخانه لعل تو رسید ار چه و لیک

دل ز چشمت اثری داشت که بیمار بماند

آن امیدی که بخوابت نگرد دیده نداشت

[...]

به حرف آید گر او با من دهم جان را به آوازش

ز دستم ور کشد دامن بگیرم آستین بازش

کندگر پست چون خاکم نشینم باز در راهش

فزون شد گر بکم جانم فزون از جان خرم نازش

بود دل بهر آن در برکه باشد دست پروردش

[...]

می‌رفت و بخود می‌گفت رمزی لب خاموشش

ز آن رفتن و گفتن بود دل‌ها همه در جوشش

می‌کرد بجنگ آهنگ چشمان پر آشوبش

می‌برد عنان از چنگ گیسوی زره پوشش

ره بند و خدنگ افکن مژگان صف آرایش

[...]

گویند که من بر کف در راه تو سر دارم

از سر بسرت گر خود عمریست خبر دارم

عرض س و جان کردن باشد عجب از عاشق

هست از سر و ننگ آن خاکی که بسر دارم

هیچ از دهنت رمزی با کس نتوانم گفت

[...]

از چشم تو ما مست و ز لعل تو بجوشیم

با ساغر و می‌رسته ز خود رفته زهوشیم

تا چشم کی این سو کنی از دل همه چشمیم

تا حکم چه بر لب دهی از جان همه گوشیم

از شیوه لعلت همه سر باده پرستیم

[...]

من به ملک دل شهنشه بوده‌ام تا بوده‌ام

از رموز عشق آگه بوده‌ام تا بوده‌ام

دل بر آن گیسوی مشکین داده‌ام تا داده‌ام

محو آن رخسار چون مه بوده‌ام تا بوده‌ام

دفتر و سجاده یکسو هشته‌ام تا هشته‌ام

[...]

فرو مانده‌ای گر به غم و ابتلائی

نمایم ترا ره به دار الشفائی

شفاخانه حق از سبق رحمت

هر آن درد را هست آنجا دوائی

حسین آن خداوند ملک شهادت

[...]

کنون بشنو که در ضمن مقالت

کنم واقف ز سر اتصالت

عیان عید باشد ذات خود را

بهستی متصل ذات الاحد را

ابا قطع نظر اندر کم و بیش

[...]

ز رتق آرم تو را شرحی بتمثال

بود او ز اصل وحدانیت اجمال

بغیر از ماده مقصود از اصل

مرا نبود اگر دانی تو این فصل

مسمی اوست بر عنصر هم اعظم

[...]

نپنداری شیوع این کودکانند

که لایق بر مویز و گردکانند

گروهی عاری از رسم تصوف

بزی فقر بینی از تکلف

نه آگاه از رسوم فقر و ارشاد

[...]

شنیدی چون تعرفهای مقدوح

شنو باز از تعرفهای ممدوح

خود آن نبود با غراض و تملق

بخلق کاملان باشد تخلق

تخلق رفته رفته گردد اخلاق

[...]

دگر عار عظیم اندر ضمیرت

که شد تفسیر بر مقت کبیرت

ز نقص عهد می‌باشد اشارت

که هست از قول بیفعلت امارت

اگر در جمع مردان داخلی خود

[...]

دگر از اولیا عبدالمعید است

که هر دوم بر حقش عودی جدیداست

کند حق آگه او از معادش

بعود خلق و خویش است اعتمادش

چو بیند بر حق اشیاء را اعادت

[...]

بود عبدالعفوت در جنایات

همانا واسطه کل خطیئات

نبیند هیچ در جائی جنایت

مگر او را کند عفو از عنایت

چنین دیدم که در ایام سابق

[...]

دگر هم قابلیت در ظهور است

که آن اول محبت در حضور است

بحسن خویش آن حب جمیل است

وزان «احببت ان اعرف» دلیل است

بحسن خویش مایل بود و خود بود

[...]

دگر از قلب بشنو شرح و معنی

که بر فیض حیاتت اوست مبنی

مجرد جوهری نورانی و زین

بجمع روح و نفس او حد مابین

تحقق یافت انسانیت از وی

[...]

کلمه هست بر چشم مشاهد

کنایت در یقین از کل واحد

ز ماهیات و اعیان و حقیاق

ز موجودات خارج هم بلایق

دگر فی‌الجمله از هر ذی تعین

[...]