بنام آنکه ما را از عنایت

دهد پروانه شمع هدایت

رگ جان را دهد چون شمع روشن

غذای زندگی از پهلوی تن

دلیل و رهنمای مقبلان است

[...]

بود یارب که از پروانه جود

برافروزی دلم را شمع مقصود

ز توفیقم نمایی راه تحقیق

چراغی بخشیم از نور توفیق

دلم پروانه جانسوز سازی

[...]

الهی از کمال پادشاهی

بتخت عزت و تاج الهی

به وحیی کز تو آمد انبیا را

به الهامی که دادی اولیا را

بسوز عاشقان پاک دیده

[...]

محمد شمع جمع اهل بینش

چراغ بزمگاه آفرینش

زهی مجموعه خلق و مروت

ک فهرستش بود مهر نبوت

شکسته طاق کسری از ظهورش

[...]

امیر المؤمنین شمع هدایت

چراغ دیده ها شاه ولایت

فلک یک خادم شب زنده دارش

چراغ افروز قندیل مزارش

دو شمع افروزد از مهر و مه بدر

[...]

مرا سوزی شبی با خویشتن بود

چو فانوس آتشم در پیرهن بود

شبی روشن چو صبح نیک روزان

کواکب چون چراغ مه فروزان

فلک را بس گل از کوکب شکفته

[...]

زهی لطف خدا خورشید تابان

سلیمان زمان یعقوب سلطان

چو صاحب دیده از نور الهی است

خداوند سفیدی و سیاهی است

چو شمع پادشاهی در خورش گشت

[...]

فلک قدری که هست از عزت و جاه

بصورت شه بمعنی چاکر شاه

برحمت دستگیر هر بد و نیک

چراغ دیده عالم قلی بیگ

ز خورشید فزون روشن ضمیری

[...]

خوش آن عاشق که سرگرم خیال است

دلش پروانه شمع جمال است

در آتش هر شبی پروانه وار است

چو شمع از سوز دل شب زنده دار است

دلش پروانه وش از غم بود ریش

[...]

حدیثی دارم از روشندلی یاد

بسی شیرین تر از شیرین و فرهاد

بدل افروزی و جانسوزی افزون

ز حسن لیلی و از عشق مجنون

عجب حسنی و عشقی کز حقیقت

[...]

خوش آن دل کش بود محفل فروزی

خوش آن محفل که دارد دلفروزی

خوش آن روزی که با یاری سرآید

خوش آن شب کز درت شمعی در آید

درآمد شمع با روی درخشان

[...]

زهی فرخنده فرخ جبینی

همایون طلعتی دولت قرینی

سعادت یاوری کز بخت مسعود

نبرده رنج یابد گنج مقصود

به تاریکی چو بردارد سر از جیب

[...]

خوشا مستی، دیداری که یکدم

فراغت بخشد از کار دو عالم

خوش آن وارستگی کز عشق یابی

که چون مجنون رخ از عالم بتابی

خوش آن دم کز وصالت دل کباب است

[...]

دو خادم داشت آن سرو گل اندام

یکی کافور و دیگر عنبرش نام

دو خادم همدم و همراز و همسال

بجانسوزی موافق در همه حال

مخمر مهرشان با طینت شمع

[...]

چو گفتند این حکایت خادمانش

فتاد از داغ دل آتش بجانش

زبان بگشاد و گفتا خادمان را

که گویید از من آن سرو روان را

که ای شمشاد قد لاله رخسار

[...]

چو بشنید این حکایت شمع آشفت

زبان طعن بگشا و بدو گفت

که ای دیوانه چندین هرزه گویی

به تیغ من هلاک خود چه جویی

چو برق غیرتم آتش فروزد

[...]

چو ناز افزون کند یار جفا کیش

تو هم باید نیاز خود کنی بیش

در مهر ار ببندد دلبر از ناز

تو از راه وفا بگشا دری باز

چو با پروانه کردی شمع خواری

[...]

سیه پیر قلم آن حکمت اندوز

که شد طوطی خط را نکته آموز

ز مژگان زد رقم چون چشم پر نور

سواد عنبرین بر سطح کافور

که یوسف آن گل گلزار خوبی

[...]

نهنگ شوق چون طوفان برآورد

خرد را کشتی طاقت فرو برد

چنان بحر محبت گشت حوشان

که شمعش ز آتش دل خاست طوفان

چو شد تیزاب تیغ عشق حاصل

[...]

چو کردند آن دو تن دلسوزی آغاز

فلک کرد از حس بنیاد کین باز

فلک را رسم و آیین خود همین است

فلک تا بود و باشد این چنین است

ز فانوس خیال چرخ پا بست

[...]