... صحرای مغرب چارسو بگرفت زاغ تنگخو

سیمرغ مشرق را بگو تا بال بگشاید ز هم

هم گنج داری هم خدم بیرون چه از کتم عدم ...

سیمرغ نه ای که بی تو نام تو برند

طاووس نه ای که با تو در تو نگرند ...

... در یکی بیت مجمع البحرین

بلبلم خوانده ای و سیمرغم

من خود از ناقصی غرب البین ...

... معدلت اندرین زمانه شوم

شد چو سیمرغ وکیمیا معدوم

نیست انصاف در ولایت ما ...

... همه با عندلیب دل خویشند

همه سیمرغ خانه خویشند

همه را در جهان نه روح و نه جسم ...

... از پی شعر کو سخن دانی

بهر سیمرغ کو سلیمانی

همه مرغی ز شاخ بسراید ...

... نیست اندر جهان نفس و نفس

باز سیمرغ گیر چون من کس

بنده چون ابتدای مدحت شاه ...

... در دولت تو طایر بخل و عنا و ظلم

از دیدها نهفه چو سیمرغ و کیمیا

فرسوده در مشقت و آسوده در نعم ...

... خورشیدوار جود ز انعام تو پدید

سیمرغ وار ظلم ز انصاف تو نهان

اعدا و اولیای تو در شیونند و سور ...

... هر ضربتی ز کوی کله تا کمر رسید

سیمرغ را بتهمت طوطی چو بابزن

مرکبک را ز سینه سنان در جگر رسید ...

... با سخا و کرم تو به جهان

هست نایاب چو سیمرغ فقیر

کرمت میت را چون دم صور ...

... در جهان با کف عطاده او

همچو سیمرغ و کیمیاست فقیر

در سرای وزارتش کم و بیش ...

... کز آفرین سرشت خداوند ذوالمنش

آن مهتری که آسان سیمرغ و کیمیا

یابند در جهان و نیابند دشمنش ...

... از کف راد تو درویش غنی شد چندانک

کیمیا یابی و سیمرغ و نیابی در یوش

گر جهان از سر شمشیر تو گفتم گه رزم ...

... تو تا پدید شدی در زمانه پنهان شد

ز باز عدل تو سیمرغ و از ظلم و فتن

ز بوی خلق تو شد دیده خرد بینا ...

... تا عقاب عدل او اندر هوا پرواز کرد

از جهان سیمرغ وار آواره شد ظلم و فتن

در میان آتش کین روز حرب و کار زار ...

... پزد اندر تنور چوبین نان

بال سیمرغ در تنوره کباب

دو کفه میکفد نواله لاف ...

... بچه پرورد در آشیان غراب

ظلم سیمرغ وار درکه قاف

متواری شود ورای حجاب ...

... نان سخن به رسته اندیشه در کراست

سیمرغ عقل برزگر خطه منست

کش آب و خاک چشمه حیوان و کیمیاست ...

... جان کیخسرو فدای جام اوست

عقل او سیمرغ پنهان صورتست

کوه قافش خلقت پدرام اوست

کس نبیند در جهان سیمرغ را

از برای آنکه اندر دام اوست ...

... تا تو چو زندگانی هر روز خوشتری

نامی شنیده ام ز تو سیمرغ وار از آن

چون عندلیب سوخته ام بر گل طری ...

... جانا جز از من و تو در آفاق دیده نیست

کس عندلیب زرگر و سیمرغ جوهری

خون دل از فراق تو چون باده می خورم ...