لعل نسبت با لب یاقوت او بیجاده است

صبح با آن چهره خندان در نگشاده است ...

... عشق محتاج دلیل و رهنما چون عقل نیست

خضر در قطع بیابان بی نیاز از جاده است

می کند در خانه خود سیر صحرای بهشت ...

... نیست حق جویندگان را دیده باریک بین

ورنه هر خاری درین وادی به مقصد جاده ای است

بر سر حرف آورد صایب مرا دلهای پاک ...

... هست در زیر زمین اینجا اگر آسوده ای است

جاده چون زنجیر می پیچد به پای رهروان

در پی این کاروان گویا قدم فرسوده ای است ...

... ذوق رسوایی گرفت اوجی که زهد مرده دل

سنگ طفلان را به جای مهر در سجاده بست

همت از افتادگی بستان که حسن خیره چشم ...

... وصل لیلی از ره آوارگی نزدیک بود

دشت در گمراهی مجنون کمر از جاده بست

از صراط المستقیم عشق پا بیرون منه

شد بیابان مرگ صایب هر که چشم از جاده بست

... در بساط صبح بیش از یک گریبان چاک نیست

جاده چون مار سیه آوارگان را می گزد

ما و آن راهی که دام نقش پا در خاک نیست ...

... گرچه موی کمر و رشته جان باریک است

جاده حسن سلوک از همه باریکترست

صایب این آن غزل حضرت سعدی است که گفت ...

... گرچه صد پایه ز نقش قدم افتاده مرا

کهکشان جاده همت والای من است

به تماشای گل و لاله به بستان نروم ...

هر قدم سست کی از وادی ما آگاه است

دم شمشیر فنا جاده این راه است

لب بی آه به ماتمکده گردون نیست ...

... که در بدیهه مینای می روانی نیست

ز جاده سخن راست پای بیرون نه

که هیچ علم چو علم مزاج دانی نیست ...

... از آب خضر آینه سد سکندرست

از جاده بی نیاز بود رهنورد شوق

کلکی که کجروست مقید به مسطرست ...

از شش جهت به کعبه مقصد سبیل هست

در هر زمین که جاده نباشد دلیل هست

دل را ز دوستان گرانجان نگاه دار ...

... از خود سفر کنم به امید کدام راه

جز موجه سراب درین دشت جاده نیست

بالاترست از حرکت رتبه سکون ...

... فیض فتادگان بود از ایستاده بیش

سنگ نشان به راهنمایی چو جاده نیست

چون وا نمی کنی گرهی خود گره مشو ...

... در اینجا فلس ماهی دام ماهی است

سواد فقر را در دیده جاده

که جای آب حیوان در سیاهی است ...

... تا شود بر پیروان آسان ره دیوانگی

دشت را مجنون صحراگرد من پر جاده کرد

عاشقان پیش تو بیقدرند ورنه شمع را ...

... ناتوانی در طریق شوق سنگ راه نیست

جاده با افتادگی قطع منازل می کند

شیره جان می کشد چرخ از وجود خاکیان ...

... از زمین گیری بر آ سنگ نشان خود نیستی

جاده با افتادگی منزل به منزل می رود

طعن نسیانم مزن شرم از رخ آیینه کن ...

... در غریبی گوهر ناسفته بینا می شود

جاده با افتادگی صایب به منزل می رسد

گردباد از بی قراری خرج صحرا می شود

تا به کی مردم چشمم هدف خار بود

رگ من جاده نشتر آزار بود

همچنان در ته دیوار شکسته است تنم ...

... غبار سد ره کاروان نمی گردد

قدم ز جاده راستی برون مگذار

که تیر راست خجل از نشان نمی گردد ...