نقشی ز خود به راهگذر بسته ایم ما

بر دوست راه ذوق نظر بسته ایم ما

با بنده خود این همه سختی نمی کنند ...

... نشاط گوش بر آواز قلقلست بیا

پیاله چشم به راه کشیدنست مخسپ

نشان زندگی دل دویدنست مایست ...

... ز روز هجر سخن در میان چرا انداخت

منم که با جگر تشنه می نوردم راه

به وادیی که خضر کوزه و عصا انداخت ...

... غیرت گرمی هنگامه صنعانم سوخت

پایم از گرمی رفتار نمی سوخت به راه

در قدم سوختن خار بیابانم سوخت ...

... ز وضع روزن دیوار می توان دانست

که چشم غمکده ما به راه سیلابست

ز ناله کار به اشک اوفتاده دل خون باد ...

... زارتر هر که حق گزارترست

خسته از راه دور می آیم

پا ز تن پاره ای فگارترست ...

... بی کسی های من از صورت حالم دریاب

مرده ام بر سر راه و کف خاکم کفنست

حیف باشد که دلم مرده و پرسش نکنی ...

... دریچه باز و به دروازه اژدها خفته ست

به راه خفتن من هر که بنگرد داند

که میر قافله در کاروانسرا خفته ست

دگر ز ایمنی راه و قرب کعبه چه حظ

مرا که ناقه ز رفتار ماند و پا خفته ست ...

... زین سو هوس جانسپری توخته ای هست

در راه ثوابش قد افراخته ای نیست

در بزم عتابش رخ افروخته ای هست ...

... از پرنیان به عربده راضی نمی شود

خار ره تو چشم به راه پلاس کیست

لطفت به شکوه از هوس بی شمار من ...

... رشک آیدم به روشنی دیده های خلق

دانسته ام که از اثر گرد راه کیست

با من به خواب ناز و من از رشک بدگمان ...

در تابم از خیال که دل جلوه گاه کیست

داغم ز انتظار که چشمش به راه کیست

از ناله خیزی دل سختش در آتشم ...

... دیر خواندی سوی خویش و زود فهمیدم دریغ

بیش از این پایم ز گرد راه پیچیدن نداشت

جوش حسرت بر سر خاکم ز بس جا تنگ کرد ...

گل را به جرم عربده رنگ و بو گرفت

راه سخن به عاشق آزرم جو گرفت

لطف خدای ذوق نشاطش نمی دهد ...

... ور سزد آن که سرکنی گیر که سرسری گرفت

جاده شناس کوی خصم بودم و دوست راه جوی

منکر ذوق همرهی خرده به رهبری گرفت ...

... ریگ در بادیه عشق روانست هنوز

تا چه ها پای در این راه به فرسودن رفت

باخت از بس که زلیخا به تماشای تو رنگ ...

... هرزه مشتاب و پی جاده شناسان بردار

ای که در راه سخن چون تو هزار آمد و رفت

برق تمثال سراپای تو می خواست کشید ...

... چون می توان به رهگذر دوست خاک شد

بر خاک راه ناصیه سودن چه احتیاج

بنگر که شعله از نفسم بال می زند ...

... ناز این همه یعنی چه کمر هیچ و دهان هیچ

در راه تو هر موج غباری ست روانی

دلتنگ نگردم ز برافشاندن جان هیچ ...

... خود را به شاهدی بپرستیم زین سپس

در راه عشق جاده دیگر کنیم طرح

از داغ شوق پرده نشینی نشان دهیم ...