... دریغا چشم گل چیدن مرا بود از گلستانی

که بارش نیست الا خار حصرت بر جگر خوردن

به تیر ناگهان ز اندیشه ی مرهم شدم فارغ

نصیب کس مباد اینسان خدنگی بی خبر خوردن

بساز از بار این باغ اول ای دل برگ آزادی

اگر داری از آن سرو روان امید برخوردن ...

... نه مهرت را قلم برسر کشیدن

نه امکان داشت در بزمت مرا بار

نه بار از آستان بردر کشیدن

نه کامم حاصل از سیب زنخدانت ...

... در ریاض عیش یاد وی کجا خرمی گذاشت تا فرو نریخت

صرصر هلاک خام و پخته پاک خشک و تر به خاک برگ و بار من

پیش دشمنم مغز اگر ز پوست یا خود آبروی کم ز آب جوست ...

... شد صفایی ام دور از آن نگار تن ز بس ضعیف دل ز بس فگار

ننگری نزار جز خطی غبار گر کنی گذار از کنار من

... که چو گیسوش به پا سر زنم ان شاء الله

گر کند بار دگر عزم جدایی به خدای

دست بر دامن او در زنم ان شاء الله ...

... آنجا مژه سرگرم نظر بازی و اینجا

صد خار مرا در دل خون بار خلیده

تیرت به کمان است و کنی صید چه نسبت ...

... اوستادی خود و صیادی آهوت دیدی

بار چندین دل کشیدی مدتی بر دوش و کس را

نیست تقصیر این تطاول ها خود از گیسوت دیدی

زخم را کاری زدی هان یک دم از بهر تماشا

مفکنم یک باره از پا قوت بازوت دیدی

کاش آن کو پهلو از غیر تو خالی کرده یارب ...

... یک قامتی و بیش صفایی بهر قیام

صد بار با قیام قیامت برابری

... که عمر در غم هجران همی شود سپری

ببر سر من و بار از برم ببند و برو

دلت ز صحبت ما گر ملول گشت و بری ...

... در پای تو شوق جان فشانی

کاندر قدمت هلاک صد بار

بهتر ز حیات جاودانی ...

... شد چو دل از کف ز دل قرار صفایی

بو که کند بخت رهبری که دگر بار

بر سر کویت فتد گذار صفایی ...

... نیست جدایی به اختیار صفایی

با همه ضعف احتمال بار فراقت

صبر مفرما که نیست کار صفایی ...

... گذشت از صبر کارم در جدایی

چه دولت ها دهد دستم که یکبار

به سر وقتم به پای پرسش آیی

چو زلفت بار غم در هم شکستم

مرا ز آن حقه باید مومیایی ...

... تا مگر زخم مرا زین دو توان کرد رفویی

گر نشیند چه شود بار برین دیده ی گریان

سروی آنسان نکند جای مگر بر لب جویی ...

... به عجزم ز احتمال کیفر کردار بد بنگر

به حلم خویش بر بار گرانم بردباری کن

چو خوبان فاش و پنهانم به خیر خویش ره بنما ...

این بار نه حکم نصر جاری کردی

وز شر عدو نگاهداری کردی ...

بست آشمان کمر چو به آزار اهل بیت

بگشود در زمین بلا بار اهل بیت

بر یثرب و حرم دو جهان سوخت تافتاد ...

... لب تشنه جان سپرد مگر برد دجله را

سیل سرشک دیده ی خون بار اهل بیت

دشمن ندانم آتش کین در خیام زد

یا در گرفت ز آه شرر بار اهل بیت

گردون چرا نگون نشد آن دم که از حرم ...

... منت خدای را که خود از ریشه ای که کاشت

جز بار لعن و خار ملامت گلی نچید

تا رفته وصف ظلمت و نور این جفا نرفت ...

... بنشین و آن مخواه که زین باد فتنه خیز

برخیزدت ز گوشه ی دامن غبار من

یک ره به دامنم بنشان تا به صد زبان ...

... دل را نظر همین به تو باشد رضا مشو

کافتد به خاک نخل تو از جویبار من

چشمم ز انتظار عزیزان سفید ماند ...

... وا خجلتا ز فاطمه گر بی تو اوفتد

بار دگر به جانب یثرب گذار من

سر زد به سنگ و خاک به سر ریخت کای پدر ...

... بر خاندان من شرری شعله زد که زو

دودی فلک بود ز دم شعله بار ما

زین تندباد حادثه انگیز فتنه خیز ...

... سرو و صنوبر وگل و شمشاد و ارغوان

یکباره شد قلم همه از جویبار ما

رفتیم و اشک حسرت و داغ فراق ماند ...

... از پایمال سم ستواران باد پی

برطرف دامنت ننشیند غبار ما

زین خاک بردمد همه گل های آتشین ...

... این گفت و رفت از خود و افتاد بر زمین

برخاست بار دیگر و با گریه گفت این

... چون شد که راه معرکه را بر شما نبست

ای خاک بر سر مژه ی اشک بار ما

خود جرم ما چه بود که نگذشته تا گذشت ...