... سعادتی بود آنزمان که روان شوی سوی لامکان

فکنی ز خود غم بار خود سوی یار خود سفری کنی

بدهی مرا بوصل او نه صبوری ز جمال او ...

... جان باستقبال آمد تا بلب

بوسه زان لعل شکر بار هی

باده عشق تو دارد جام دل ...

... غم کشتگان نداری بمزار ما نیایی

تنم از غبار گردد بره گذارت افتد

تو بگردی از ره خود بغبار ما نیایی

بغمی نیوده پا بست نشده زمامت از دست

تو که بار غم نداری بقطار ما نیایی

ز خرابه وفایم تو ز شهر بیوفایی ...

... یا نامه‏ای بیار که تعویذ جان کنم

یا جان کنم نثار خط مشک‏بار دوست

خواهم ز حق که از مدد بخت کارساز

بر حسب آرزو شودم کار و بار دوست

ماییم و آستان نبی و علی و آل ...

... ولای آل پیمبر به قول ناید راست

هزار نکته در این کار و بار دین‏داری است

بهر کجا که نسیمی وزد ز خاک درش ...

... تا نرید نمن حق فرمود

گردنم زیر بار منت اوست

همه کس بر طهارتش شاهد ...

درخت مهر اهل البیت نور دل به بار آرد

نهال بغض ایشان رنج‏ های بی‏ شمار آرد ...

... نور شماست منتشر در همه جرم آسمان

زان چو زمین هفتمین مانده زیر بار قرض

نیست به درگهت رهی سوختگان هجر را ...

... همچنان چشم کرم از کرمش می ‏دارم‏

می‏ کشم بار چه کوه غم هجران امروز

تا که فردا دهد آن شه به بر خود بارم

به صد امید نهادیم در این بادیه پای ...

... فیض از حافظ شیراز گرفت این ابیات

در غم هجر تو می‏ خوانم و خون می‏ بارم

اماما در فراقت شد هزاران رخنه در دینم

بیا یک بار دیگر کن ز نو اسلام تلقینم

به آن مستظهرم جانا که دل مأوای تو گردد ...

گوهر دارد چو دیده در بار

با جوهریان بود مرا کار ...

... در حالت بیع کرم شب تاب

حیرت زده راست اشک خون بار

چون عین الهر به دین زنار

... تا رفت به شعرباف خانه

در بار قماش های تابان

چون قوس و قزح کشیده الوان ...

... دایم دارد ز هجر آن یار

بر دل باری چو سنگ عصار

شد مغز روان ز بار جانم

چون آب ز جوی استخوانم ...

... وان جمع فزون به چشم بینا

از بار ز کوه و حشر و صحرا

بر پا برشان ستاده ترکان ...

... آن از متعلقات فعلست

این عشق خزان بار و برگست

یا آنکه کنایه ای ز مرگست ...

... این گریه من بسست ترشیح

یکبار ندیده ام درین تیه

ماهی چو رخش بچشم تشبیه ...

... خورد ای کاش همان بر سر ما تیشة ما

نخل ما بار ترقی ندهد پنداری

که به فولاد فرو رفته رگ و ریشة ما ...

... در راه سیلاب فنا پستند این دیوارها

بار تعلق پرگران جان بلاکش ناتوان

بر دوش تا کی چون خران خواهی کشید این بارها

شد نقد عمر از کف روان سودی نه پیدا در میان ...

... دنیا چو داری در نظر عقبا به عکس آن نگر

ادبارها اقبال ها اقبال ها ادبارها

فیاض آن ماه نهان رخسار بنمودی عیان ...

... ره پست و بلندی دارد این وادی خبر دارم

سبک بندید ای جمازه داران بار محمل ها

چنان افتاده بارو خر گرانباران دانش را

که تا روز جزا بیرون نمی آیند ازین گل ها

به پای جسم نتوان رفت ره فیاض امدادی

که بار از دوش برداریم و بربندیم بر دل ها

... دیگر نماند منت پروای ساقیم

پر کرده ام ز بوی می این بار شیشه را

این تلخ باده به که به یکبار درکشیم

خود را گران کنیم و سبکبار شیشه را

... آفتاب اندودن ای دشمن به مشت گل چرا

دامن دریا نگردد تهمت آلود غبار

می دهی بر باد گرد دامن ساحل چرا ...

... اندر آن وادی که مجنونست این آوازه نیست

می فزایی ای جرس بار دل محمل چرا

کعبه می خواهی درین وادی بیابان مرگ شو ...