... آن باره که بادی است زسندانش قوایم

و آن اسب که ابری است ز خاراش مفاصل

بینند چو از هر دو ز من سایه پذیرند ...

... چه حرمت است که از پادشا نیافته ای

زاختصاص خطاب و سلاح و اسب و ستام

شرف تو راست که در جاهلیت و اسلام ...

... ای آفتاب علم و معالی که آفتاب

بر سر ز گرد اسب تو افسر کند همی

اسبت به تک ز باد فزون آمده ست و باد

خاک از بلای اسب تو بر سر کند همی

ایام را به پویه و اجرام را به سیر ...

... هر آن کاندر این ره بدیدی مرا

بر اسبی نشسته بدیدی خری

چو کشتی مرا مرکبی زیر ران ...

... بسوزد دل و جان به گرم آذری

به اسبی نجستی رضای رهی

بیندیش از بهر من استری ...

... به استر بیرزد چو من بنده ای

به اسب ار نیرزد چو من چاکری

اگر پیش تو بودمی بستمی ...

... زر عیار و لعل بدخشان کند همی

جمشیدوار ابر بهاری بر اسب باد

گرد هوا برآید و جولان کند همی ...

... چند باشی روز و شب دل سوز و بدساز ای پسر

فام شادی توز و اسب بی غمی تاز ای پسر

دلربای ماه رویی روی و طبع و جنگ و چنگ ...

... در روز عید رسم بود گوی باختن

بر اسب باده سوی طرب تاختن بریم

زیرا به عید رسم بود اسب تاختن

گر کینه آختن ز ره و رسم عادت است ...

... یافتی بی اقتراح از پادشاه شرق و غرب

خلعت و تشریف از اسب و جامه و تیغ و سلاح

بازگشتی سوی مقصد یافته مقصود خود ...

... آن سواری که زیر زین هر شب

شبه گون اسب ابرشی دارد

آن سواری که زیر زین هر شب

شبه گون اسب ابرشی دارد

خسته تیر اوست هر جگری ...

... بر دل از بیم تازیانه مرگ

طمع اسب و تازیانه نماند

در سر از سهم گور خانه تنگ ...

... به عیش ناخوش و دست تهی و روی عبوس

کدام روز بود کز فلک بر اسب امید

به خدمت تو رسم سر نهاده بر قرپوس ...

... نسیم مشک در خلقش نعیم خلد در خوانش

فری زان اسب میمونش که بر دریا و بر هامون

بود چون باد رفتارش بود چون چرخ جولانش ...

... شما غمگن و نقشتان شش فتاده است

بر اسب بلا من به منزل رسیدم

کجایی تو کز بادت ابرش فتاده است ...

... تو دود برکنی و در آتش نهیم نعل

من نعل اسب بندم و چون آذر آیمت

... برای خشک جانی برنیاید

به میدان هوا درتاختم اسب

به اقبالت مگر در سر نیاید ...

... پای ز آن بازار نگسستی هنوز

تاختی بر اسب همت سال ها

تنگ آن رهوار نگسستی هنوز ...

... هم مژه مسمار سازم هم بهای نعل را

دیده پیش اسب جانان درکشم هر صبح دم

بس که می جویم سواری بر سر میدان عقل ...

... قدم در موج خون نتوان نهادن

بر اسب عمر هرای جوانی است

بر او زین سرنگون نتوان نهادن ...

... روزی نگفتی کای فلان اینک دل غم ناک تو

ای اسب هجر انگیخته نوشم به زهر آمیخته

روزم به شب بگریخته زان غمزه بی باک تو ...

... کای پای بر آسمان نهاده

اسب از در من مران و مگذر

هان نعل بهات جان نهاده ...