... آتش می شد دلیل کاروان توبه ام

بار دیگر دختر رز برد از راهم برون

تا چه خواهد کرد این ظالم به جان توبه ام ...

... شد نفس انگشت زنهار از دهان تلخ من

تاازان لبهای شکر بار دورافتاده ام

نیست ممکن بازگشت من به عمر جاودان

این چنین کز بزم او این بار دور افتاده ام

پیرکنعان چون به من در گریه همچشمی کند ...

... بر سر ره چون کلید اهل فال افتاده ام

صحبت من نیست بار خاطر نازکدلان

هرکجا افتاده ام خوشتر ز خال افتاده ام ...

... چون کنم در خانه دل آنچه بود آورده ام

از سفر می آیم و لخت جگر دارم به بار

مجمر خود را بشارت ده که عود آورده ام ...

... سال ها شد این لباس عاریت را کنده ام

گرچه برگ من زبان شکر و بار افتادگی است

همچنان از حسن سعی باغبان شرمنده ام ...

... گل افتد از پنبه راحت به چشم داغ من

زیر بار چوب نرمیهای مرهم نیستم

یک سر سوزن تعلق نیست با دنیا مرا ...

... می کنم گوهر به همت اشک تلخ خویش را

چون صدف در زیر بار ابرنیسان نیستم

می رسانم خانه آیینه خود را به آب ...

... هر زمان در کوچه ای جولان وحشت می زنم

همچو مجنون بار دوش یک بیابان نیستم

نیست از دار فنا اندیشه منصور مرا ...

... با زبردستی سپهراهنین پی برنداشت

از امانت بار سنگین که من برداشتم

شکوه از راه درشت عشق کافر نعمتی است ...

حنظل افلاک شکر بار باشد صبحدم

شاخ خشک کهکشان پربار باشد صبحدم

آفتاب فیض حق از رخ نقاب افکنده است ...

... ابروی دیده بیدار اشک حسرت است

وقت چشمی خوش که طوفان بار باشد صبحدم

رحمت حق مرهم کافور سامان می دهد ...

... می خوردم بر یکدگر از جنبش مژگان او

من که چندین بار تنها بر صف محشر زدم

درسواد آفرینش هیچ کس در خانه نیست ...

... من که بودم گردباد این بیابان عافیت

چون ره خوابیده بار خاطر صحرا شدم

در کنار لاله و گل دارم آتش زیرپا ...

تا به کی بار دل از گردون بی حاصل کشم

استخوانم توتیا شد چند بار دل کشم

هستی موهوم ما موج سرابی بیش نیست ...

... هر نفس چون بحر دامن از کف ساحل کشم

تا کمر دل در غبار جسم پنهان گشته است

کو چنان دستی که این آیینه را از گل کشم ...

... با کدام امید من آواز در محفل کشم

من که دیدم بارها از رخنه دل کعبه را

خاک در چشمم اگر دست از رکاب دل کشم ...

... ناز یکرنگان ازین گل های رعنا می کشم

استخوان بختیان چرخ را سازد غبار

آنچه من از بار غم در عشق تنها می کشم

بر فنای زنگ و بو بسیار می لرزد دلم ...

... جان چو فربه گشت دست از جسم لاغر می کشم

زلف او از بار دل بر خاک افتاده است و من

از تهید ستی دل از دست صنوبر می کشم ...

... رشته خود را برون زین چشم سوزن می کشم

کشتی از بی لنگریها می رود در زیر بار

از سبک سنگی گرانی چون فلاخن می کشم ...

... چون ترازو از دو سر دایم گرانی می کشم

زندگی بی دوستان چون خضر بار خاطرست

تلخی مرگ از حیات جاودانی می کشم ...

... من ز کار خویش دست از کاردانی می کشم

می کند ذوق سبک باری گرانان را سبک

بر امید مرگ ناز زندگانی می کشم ...

... تا نگردیده است از خط تنگ وقت آن دهان

بوسه ای زان لعل شکربار می خواهد دلم

مست و خواب آلود اگر گردد دچار من شبی

خون خود زان لعل گوهربار می خواهد دلم

روی حرفم چون قلم با لوح های ساده است ...

... پیش همت از ادب دور است تکرار سؤال

هردو عالم را از او یک بار می خواهد دلم

مرهم راحت مرا در خواب بی دردی فکند ...

... لنگر از عمر سبک رفتار می خواهد دلم

توبه مستی و مخموری ندارد اعتبار

فرصتی از بهر استغنار می خواهد دلم ...

... خشت را آواره از بالای این خم می کنم

خنده و جان بر لبم یک بار می آید چو برق

ابر می گرید به حالم چون تبسم می کنم ...

... بر خدنگ راست کیشش دل چو پیکان بسته ایم

دست دریا زیر بار گریه خونین ماست

ما حنای رنگ بست دست مرجان بسته ایم ...

... قطره آبیم در حبس گهر افتاده ایم

بی بری بر خاطر آزاده ما بار نیست

ما درین معنی ز سرو آزادتر افتاده ایم ...