... جام را پر شیشه را خالی کن از می زود باش

بار غم در سینه مجنون نفس نگذاشته است

گر به صحرا می روی ای ناقه از حی زود باش ...

... چون سبکروحان لباس از اطلس افلاک کن

همچو صوفی زیر بار خرقه پشمین مباش

راهرو را بستر و بالین بود خواب گران ...

گر نباشم من غبار آستانی گو مباش

دربهشت جاودان برگ خزانی گو مباش ...

... طوطیان را سینه روشن کم ازآیینه نیست

کلک شکر بار مارا همزبانی گو مباش

گر به چاه افتد کسی بهتر که ازقیمت فتد ...

... تا توانی برق بودن ابرنیسانی مباش

پادشاهی بی حضور قلب بار خاطرست

دل چو نیست گو تخت سلیمانی مباش ...

... این کهن معمار پیری راکه برگیرد ز خاک

زیر بار رهنوردان صبر چون پل بایدش

قطره آبی که دارد در نظر گوهر شدن ...

می کند برتن گرانی سرچو می افتد ز جوش

چون سبوخالی شد ازمی بار می گرددبه دوش

صحبت اشراق راتیغ زبان درکار نیست ...

... هرکه بتواند زبان مالید بر دیوار خویش

برنمی دارد گرانباری ره دور عدم

چون گرانی می بری باری سبک کن بار خویش

لب به آب تیغ می شوید ز شهد زندگی ...

... قانع از شمع و چراغم با دل بیدار خویش

نیست ممکن بار بر دل ها ز آزادی شوم

تا توان چون سرو بستن بر دل خود بار خویش

خودفروشی پیشه من نیست چون بیمایگان ...

... آن ستمگر را پشیمان از دل آزادی نکرد

زیر بار منتم از آه بی تأثیر خویش

نیست در ظاهر مراصایب اگر نقدی به دست

زیر بار منتم ازآه بی تأثیر خویش

... می کنم تا هست ممکن حفظ آب روی خویش

بار منت برنمی تابد تن آزادگان

بید مجنون را لباسی نیست غیر از موی خویش ...

... ای بسا سیلی به دست خود زند بر روی خویش

هرکه راچون تیغ باشد آب باریکی به جوی

می کند چون موج از دریا تهی پهلوی خویش ...

... به خاک ار افکند خورشیدبا خود می برد بازش

اگر صد بار برخیزد همان بر خاک بنشیند

به بال دیگران هرکس بود چون تیر پروازش ...

... که از آیینه پیشانی صبح است میدانش

گلش بار نسیم صبحگاهی برنمی تابد

نفس دزدیده عیسی می کند سیر گلستانش ...

... همان خشک است مغز عاشقان از خط شبگونش

سفر در خویش کردن بی نیازی بار می آرد

خوشا دیوانه ای کز سینه باشد بر مجنونش ...

... که خوبی را رهایی نیست ازمژگان گیرایش

ز بار دل به لرزیدن صنوبر راسبک سازد

اگر در بوستان در جلوه آید سرو بالایش ...

... همچنان خون خورم از جرأت بی غیرت خویش

من که پشتم خم ازین بار گران گردیده است

چون گرانبار کنم پشت کس ازمنت خویش

حاصل من چو مه نو ز کمانخانه چرخ

تیرباران اشارت بود از شهرت خویش

زان سیاه است رخ ماه که چون لاغر شد ...

... به هر چه می کشدت دل ازان گریزان باش

قد نهال خم از بار منت ثمرست

ثمر قبول مکن سرو این گلستان باش ...

... ز مسجدی که بود رو به خلق محرابش

قدی که خم شود از بار درد و غم صایب

نهنگ می کشد از بحر عشق قلابش

... در آفتاب قیامت عرق نمی ریزد

ز بار خلق ندزدد کسی که اینجا دوش

مخور به هیچ دل زار و هرچه خواهی خور ...

... نبسته است به هم تا شکوفه دفتر عیش

کنون که رشته باران ز هم نمی گسلد

مگیر شغل دگر غیر نظم گوهر عیش ...

... که از شکوفه به دامن دهد چمن زر عیش

نظر به ابر گهر بار و باغ پرگل کن

که آسمان وزمین را گرفته لشکر عیش ...

... اگر عرق نکند پرده داری رویش

ز بار دل کند آزاد سرو راصایب

در آن چمن که کند جلوه قد دلجویش