... برفتند از آن جایگه چند روز

همه راه پر لاله ی دلفروز

به هر منزلی ساخته خوردنی ...

... لب جو پر آزاد سرو روان

همه باغها لاله و شنبلید

ز هر لاله ای بوی دیگر دمید

بیاراسته کوی و بازارها ...

... همه باغ در باغ و گلزار و خوید

همه راغ پر لاله و شنبلید

در آن شهرها مرد و زن خوبچهر ...

... سر سرکشان یکسر آغشته شد

کمرها ز خون لاله گون گشته شد

به سنگی سپاهی همی شد هلاک ...

چو روز آمد از ماه اردیبهشت

جهان شد ز لاله بسان بهشت

بنالید بر شاخ گل عندلیب ...

... کشیده زبان از قفایش برون

دمان و دنان لاله از خوید زار

چو گاه خلیل از بر نور نار ...

... یکی جای بینی پر از شهر و باغ

همه لاله باغ و همه سبزه راغ

نه اندر شمار همه کشور است ...

... چه ماهی که روشن کند تاج و گاه

ز رویش سرا پرده شد لاله رنگ

ز فرش فروزان شده کوه و سنگ ...

... بزد خویشتن بر سواران چین

ز خون لاله گون کرد روی زمین

سپاه فریدون ز زخم قباد ...

... ز خون دلیرا گل انگیختند

همه خاک با لاله همرنگ شد

ز کشته زمین بر یلان تنگ شد ...

... ز نیزه نیستان شده روی دشت

ز خون دشت گفتی همه لاله گشت

چو خورشید بر نیمه ی روز شد ...

... رمان چینیان از سپاه قباد

چو برگ گل و لاله از تیره باد

سپه باز پس برد از آن سان زدشت ...

... که پیروز بادا فریدون به جنگ

تن دشمنانش ز خون لاله رنگ

هم اندر زمان کوش را بند کرد ...

... سپه دیده بگشاد و لشکر بدید

چو از باد لاله فرو پژمرید

همه تیغ و جوشن فرو ریختند ...

... زمین از گرانیش ناله گرفت

از آتش زمین رنگ لاله گرفت

به خورشید بر شد ز هامون غبار ...

... از مصحف باطل آیت حق را

بر لاله مزن ز چشم سنبل را

بر پسته منه ز ناز فندق را ...

... چون دو لب دوست پر ثریاست

هر چند میان کوه لاله

چون دیده میان روی حوراست ...

... غمناک نشد هر که ز دیدار تو شد شاد

من با رخ چون لاله و با عارض چون مشک

با قامت چون تیر ز وصل تو کنم یاد

تو زر کنی از لاله و کافور کنی مشک

چوگان کنی از تیر زهی جادوی استاد ...

... به نیم ذره نیاید به روی من برگرد

دریغم آنکه به فصل بهار و لاله و گل

به یاد روی تو درد و دریغ باید خورد

صحبت معشوق انتظار نیرزد

بوی گل و لاله زخم خار نیرزد

وصل نخواهم که هجر قاعده اوست ...

... گه ز مشک سوده نقش آرد همی بر آفتاب

گه عبیر بیخته بر لاله احمر کند

گرد زنگارش پدید آمد ز روی برگ گل ...

... گه کند بر من جهان همچون دهان خویش تنگ

گه تنم چون موی خویش آن لاله رخ لاغر کند

گاه چون ذره نشاند مر مرا اندر هوا ...

... یاری چه دیده ای تو زین پس چه دید باید

چون لاله گر بخندی عمرت کرانه جوید

چون شمع اگر بگریی حلقت برید باید