جهاندیده گوید که اندر جهان

دو جای است هر دو به دریا نهان

که هرگز به خوبی چنان جای نیست

چنان باغهای دلارای نیست

یکی این جزیره که کردیم یاد

که دارد خوشی ارم را نهاد

و دیگر به دریا درون هفت ماه

به کشتی گذر کرد باید به راه

پس آن گاه دریا گذر خم دهد

بر رنج دریا همه غم دهد

به دریا رسی آن که خوانی زره

ز موج اوفتاده گره بر گره

سیاوش گذر چون بر آن مرز کرد

ستورا زان مرز اندرز کرد

یکی کوه بینی ز بالای ابر

بر او بر نه شیر و نه گرگ و نه ببر

همه باغ در باغ و گلزار و خوید

همه راغ پر لاله و شنبلید

در آن شهرها مرد و زن خوبچهر

ستاره فشانده ست گویی سپهر

ولیکن چنان زندگانی کم است

که روز و شبان مویه و ماتم است

اگر بازگویم که این هر دو جای

که آباد کرده ست و چون بود رای

نه باور کند مردم زیردست

نه از دست ایشان توانیم رست

که مردم گمانی برد کآن زمان

که آدم به زیر آمد از آسمان

جهان بود ویران، نبُد آدمی

تو دانستنی دان اگر آدمی