... به روز رزم کز خون یلان و پیکر گردان

فضال دشت کین چون پشته از خون لاله زار استی

سواری هر طرف از نوک تیری بی ستور استی ...

... گلشن ندهد رونق بیت الحزنی را

در باغ اگر بی تو کنم لاله به دامان

برقی است ز دوزخ که بسوزد کفنی را ...

... یا همچو زاغ تیره تو بر عرعر بلند

بنشسته ای و لاله به منقار داریا

داری دو صف ز مژگان و این آیدم عجب ...

... چیزی که مراحل نشد آن سر دهان است

با لاله روی تو بسوزد دلم آری

آتش بود آن گل به بهاری که خزان است ...

... با صبح وصال تو مرا هیچ شبی نیست

تا لاله برافروتی ای شمع به محفل

تن نیست که در وی اثر از تاب و تبی نیست ...

... غنچه از میزان یاقوتی زر لعلی کشد

لاله از مکیال لعلی سیم پیمایی کند

از نسیم کاکل گل صبح مشک افشان شود

زلف سنبل از شمیم شب سمن سایی کند

دست لاله موسی آسا آتش طور آورد

طفل سوسن عیسی آیین میل گویایی کند ...

... آن دو زلف عنبرین پرورده رخسار اوست

لاله حمرا چه نیکو سنبل تر پرورد

این همه سروی که پرورده است چون قدش نبود ...

... کو اعتبار عمر که آید بهار باز

گل در چمن چو شاهد ما لاله برفروخت

شد وقت جام باده و بوس و کنار باز

در ساحت چمن بود از جنبش نسیم

سنبل چو زلف لاله رخان بیقرار باز

عطار گرنه باد بهاری است پس چرا

در باغ برده طبله مشک تتار باز

ور نیست لاله شاهد هرجایی از چه رو

افروخته به کوچه و برزن عذار باز

افسر ز جور لاله عذاران سروقد

دارد رخی ز لاله خونین نگار باز

وه چه خوش است گلشن و باد خوش بهاریش

لاله و داغ آتشین سنبل و بیقراریش

سرو سهی به بوستان یاد قد تو می کند ...

... گر خون دل ز دیده بریزم بدین نمط

گلشن کنم ز لاله کنار و میان خویش

گر لخت لخت شد جگر و پاره پاره دل ...

... هم مگر زنده کند نغمه مرغ سحرش

تا گل گلشن ما لاله دوری افروخت

سوخت پروانه صفت مرغ دلم بال و پرش ...

... گر خون دل ز دیده بریزم بدین نمط

گلشن کنم ز لاله کنار و میان خویش

گر لخت لخت شد جگر و پاره پاره دل ...

... خوشم با گلستان چشم خونین

که غیر از لاله احمر ندارم

بکش تیغ و بکش بی جرم ما را ...

... من که در مجلس خاصم خبر از عام ندارم

شاید ار لاله برافروزی و چون سرو برقصی

کارزویی دگر از گلشن ایام ندارم ...

... پس از وفات من از داغ عشق خواهی یافت

که رسته لاله خونین ز دامن کفنم

گهی شهاب و گهی از شهاب می سوزم ...

... ز بوستان چه حاصلت به بوستان عذار بین

به کوه لاله زارها به دشت سبزه کارها

بهر چمن بهارها از او به یادگار بین ...

... ز جعد تابدار او ز خط مشکبار او

فراز لاله زار او دمیده سبزه زار بین

بجوی طرفه یارکی بتی سمن عذارکی ...

ای بوستان لاله رویت بهار من

بندد نگار از تو بهار ای نگار من ...

... ساقی بهار آمد و در دست می پرست

شد چون پیاله لاله تو فکر شراب کن

ما را که شکر جنت وصلت نگفته ایم ...

... مرغ دلم در نوا فاخته سرو توست

شمع رخت در بهار لاله نعمان من

مایه تعمیر ماست تا بود از یمن عشق ...

بهار آمد و در باغ لاله شد چو پیاله

خوش است در کف ساقی پیاله غیرت لاله

تو نیز می به قدح ریز و خوی به لاله عارض

کنون که ابر به رخسار لاله ریخته ژاله

فروخت گل رخ و افروخت سرو قامت موزون ...