بس که گوهر بر کنارم چشم خون پالا فشاند

بی نیازیم آستین چون موج بر دریا فشاند

از شکفتن غنچه آب روی گلشن را فزود ...

... محرم لب گشت پیغام دل از سعی زبان

هرچه آرد موج از دریا به ساحل می دهد

کامیابست آنکه می بندد کمر بر مطلبی ...

آشنا با عشق اگر شد عقده دل واشود

قطره دریا می شود چون واصل دریا شود

قفل بر مخزن نشان مایه داریهای اوست ...

... بسکه بر قد تو ارباب نظر دل بستند

دل بدادند کسانی که به دریا جویا‏

غالبا زورق امید به ساحل بستند

... خواستم تا در خیال آرم شکوه عشق را

چشم چون برهم زدم در قطره دریا ریختند

شرم افشای حقیقت مهر لب شد هر قدر ...

... تکمه پیرهن غنچه گل وامی کرد

کافرم هرگز اگر موج به دریا کرده است

آنچه دور از تو تپش با دل جویا می کرد

... شب هجر تو چندان گریه بر من زور می آرد

که شور اشک خونینم کم از دریا نمی باشد

فور است از دورنگی تا به حدی خاطرم جویا ...

آه ما کی در شب هجرت فلک پیما نشد

هر حباب اشک ما همچشم با دریا نشد

مصر معموری بود از اشک و آه ما خراب ...

آشنا با عشق اگر شد عقده دل وا شود

قطره دریا می شود چون واصل دریا شود

شد دل دریا کنارم ته همین از چشم تر

موج قلزم گشته هر چین جبین از چشم تر ...

... در خطر باشد زموج اشک جویا دیده ام

منصب شوریدگی دریا ندارد اینقدر

... شوخی آهم شکوه حسن را درهم شکست

می برد جویا نسیمی از دل دریا قرار

... بسکه بیکس دشمنند ارباب دولت می شود

گوهر از گرد یتیمی در دل دریا غبار

مهره گل ریزدم هر قطره اشک از چشم تر ...

یادش از شوخی به دل ما را نمی گیرد قرار

پرتو خورشید در دریا نمی گیرد قرار

سوز عشقت چون شرر در کاغذ آتش زده ...

... نیستی آگه زحسن خویش کز بی طاقتی

در کفت آیینه چون دریا نمی گیرد قرار

شیشه دل کی تواند سوز عشقت را نهفت ...

... می کند با عشق دل زورآزماییها هنوز

می رود دست و بغل چون موج با دریا هنوز

ضعف پیری شوق عشق و عاشقی از دل نبرد ...

... چشم اگر پوشی رود در خلوت آرام دل

موج چون ماند از تپیدن می شود دریا خموش

کی تواند مظهر درد تو شد هر سینه ای ...

... گشته ام طومار شرح غم زپیچیدن به خویش

خویشتن بینی گهر را ساخت از دریا جدا

جان من چندین چه وابسته است وابستن به خویش ...

... میان سنگ آندم کز شرر در خواب شد آتش

ز فیض عکس رخساری بود جویا در این دریا

به رنگ شعله جواله گر گرداب شد آتش

دل به عشق از بستگی وا می شود غمگین مباش

عاقبت این قطره دریا می شود غمگین مباش

نقد جان بیعانه یک بوسه زان لعل لب است ...

بسته خود بودم از فیض ریاضت وا شدم

برگداز خویش تا بستم کمر دریا شدم

بستن لب بال پرواز است مرغ ناله را ...