... سه سر دیده از آن سه سرکش جوان

به رخ چو گل و لاله و ارغوان

که افتاده در زیر دیگ سیاه ...

... بهر کس رسد گوید این حرف فاش

از اول زبان لاله بودیش کاش

کز این غم دلم مبتلای بلاست ...

... جهان مشکبو شد ز باد بهار

ز لاله هوا گشت یاقوت بار

ز سبزه زمین شد زمرد نگار ...

... سحرگاه کاین روضه ی لاجورد

شد از زرفشان لاله ی مهر زرد

چو بلبل که نالد ز جور خزان ...

... شد از ابر نیسان و باد بهار

هوا ژاله بار و زمین لاله زار

برآمد شه از قصر و با دوستان ...

... که میداد باغش ز دوزخ نشان

گل و لاله اش اخگر و سرو دود

فلک را از آن دود معجر کبود ...

... ملک زاده چون باغبان زاده دید

چو خود لاله رخ سروی آزاده دید

عیان روی او دید چون روی خویش ...

... نسیم سحر کرد چون آگهم

رسیدم به برگ گلی لاله فام

که بود از شمیمش معطر مشام ...

... با روی به از گل تو ما را

فکر گل و لاله و سمن نیست

از انجمنی مرا چه حاصل ...

... تا خود بکجا رسد سرانجام

در باغ بروی لاله و گل

چون نیست خلاصیم از این دام ...

... بر حال دل فگار گریم

آن لاله عذار عنبرین بو

بر بسته هزار دل بیک مو ...

... گناه ما چه باشد آفرید ایزد چنین ما را

به داغ لاله رویان زاده ایم و تا دم مردن

بود چون لاله مهر داغ ایشان بر جبین ما را

ترا با ما چه کار ای پند گو از پند ما بگذر ...

... در زیر خاک خون دلی نیست گر به جوش

این لاله ها رفیق به خاک مزار چیست

... تویی آن تازه خط امروز که از رشک به خون

چهره ی لاله رخان از تو منقش باشد

کارم از کاکل تو تا بکی آشفته شود ...

... چنین بهار به کار کسی نمی آید

چه سود ز آمدن سرو و لاله و سوری

چو سرو لاله عذار کسی نمی آید

همیشه گل به بهار آمدی چه شد کامسال ...

... صعب باشد فرقت اصحاب در فصل بهار

دیده ی بی نور را از لاله و از گل چه فیض

عاشق مهجور را با باغ و با بستان چه کار ...

بوده است ترا داغ نگاری نه و هرگز

دل برده ز تو لاله عذاری نه و هرگز

تا زلف تو شد دام به دام تو فتاده ...

... اکنون که رفت از کف من اختیار دل

جز این که شد ز خون جگر لاله گون رخم

نشکفت دیگرم گلی از خارخار دل ...

... به گنج خانه ی جمشید ساغری ندهم

ز لاله و سمن این دل دمی که نگشاید

چسان به لاله عذار سمنبری ندهم

نهال گلشن عشقم رفیق غیر از مهر ...

... دو گلعذار که در خوبیند هر دو مثل

دو لاله رخ که به حسنند داستان هر دو

نموده اند به من هر دو رخ ز هم پنهان ...

... شادی برد از دل و غم آرد

سرو و گل لاله زار بی تو

تو گل به کنار کرده بی ما ...

تا لاله و گل هست میان گل و لاله

با لاله رخی کن می گلگون به پیاله

یارب چه گلی ای گل رعنا که در این باغ

نه بوی تو دارد گل و نه رنگ تو لاله

یک روز به من نگذرد از عمر که بی تو ...

... از تاب عرق روی تو این لطف که دارد

دارد نه گل از شبنم و نه لاله ز ژاله

جز زلف و خطت کز گل رخسار دمیده ست

از گل ندمد سنبل و از لاله کلاله

چون سگ بدوم آن سر کویت ز حوالی ...

... یکبار اگر از چشم من بر عارض خود بنگری

غلطم ز اشک لاله گون هر لحظه در پیشت به خون

شاید به این حالم که چون بینی به من رحم آوری ...

نه مهر و نه مه به این نکویی که تویی

نه لاله و گل به خوب رویی که تویی

یوسف که به روزگار از او می گویند ...