... در منزل صاحبنظران راه ندارد

چون لاله به داغ تو کسی را که جگر سوخت

دیگر سر و برگ نفس و آه ندارد ...

داغ را چون لاله اجزای بدن خواهیم کرد

بعد از این مانند گل جا در چمن خواهیم کرد ...

... جام زر بی می اگر خوش بود پس نرگس چرا

سرنگونش کرده و از لاله حسرت می خورد

بس که چشمش بر قفا افتادگان دارد نگاه ...

... همچو عنبر گرچه سودایم سعیدا خاک شد

برده ام بویی کز آن دلاله حسرت می خورد

... که حلق تشنه را البته جوش انگبین سوزد

سعیدا زیر خاک اندیشه دارد لاله داغش

مبادا سر کشد یکبارگی روی زمین سوزد

رخ زرد عشقبازان چمن و بهار باشد

دل پر ز داغ ایشان همه لاله زار باشد

بفکن به عین دریا خود را و امن بنشین ...

خوش آن کسان که به فکر دل فگار خودند

چو داغ لاله چراغ سر مزار خودند

چو گل شکفته دماغند در پریشانی ...

کار کی از آتش رخساره گل می شود

لاله داغ از شعله آواز بلبل می شود

می توان کردن به نازش صبر اما غمزه اش ...

مگر که بوی گل و لاله از هوا جوشید

که باز شور و جنون در دماغ ما جوشید ...

... آن باغ که گلزار نباشد چه کند کس

آن دل که به زلف صنم لاله عذاری

چون تاب گرفتار نباشد چه کند کس ...

... روشندلان که داغ تو بردند زیر خاک

از لاله کرده اند چراغ مزار خویش

هر دم هزار ناله کنم همچو عندلیب ...

... کی تواند شد بلی چون روز شد روشن چراغ

لاله را گر در چمن بینی یقین دان لاله نیست

داغ های رفتگان گل کرده در گلشن چراغ ...

... منزل و خانه به هر کوه و کمر دارد عشق

گفت نرگس که به چشمم بنشین لاله شنید

سر فرو کرد که نی جای به سر دارد عشق ...

لاله و صد برگ رعنا نیست در گلزار عشق

داغ نومیدی است زیب گوشه دستار عشق ...

... می زنم چرخ که در چرخ درآید افلاک

لاله گردیدم و رعنا شدم و گل گشتم

سینه ام داغ و رخم زرد و گریبان صد چاک ...

... کردیم بی حساب بیانی ز دود دل

داریم همچو لاله سعیدا در این چمن

از چشم زخم داغ نهانی ز دود دل

... حکم است که بی گل می گلرنگ ننوشند

داغ است دل لاله وشان ز این نسق گل

بردار ز رخ پرده ناموس جهان را ...

... عمری است می رود پی آن سرو خوشخرام

دانی که لاله از چه قدح کرده پر ز خون

یعنی که باده بی رخ ساقی بود حرام ...

... به یادگار گل عارضی است این داغم

که همچو لاله به صد رنگ در کفن کردم

ز بسکه بیخودیم برده است دل ای عقل ...

می سزد گر کله خویش به سر کج بینم

من که چون لاله ز خون دل خود رنگینم

چون فلک نی به هوای دل خود در چرخم ...

... خود به خود از پی آن سرو خودآرا نروم

لاله ام لاله به خون جگر خود سازم

همچو ساغر پی دریوزه مینا نروم ...