... طوفان فتنه دامنشان تر نمی کند

دریا دلان که رخت به سیلاب داده اند

جرمش چه زین که بر مژه یک دم قرار نیست ...

... طول امل فراخور عرض جمال تست

آغوش موج در خور دریا گشاده اند

گلگشت شهر و کوی نیاید ز پای عشق ...

... بخت بد بنگر چنان بودم چنینم کرده آند

در ازل چون طرح دریا ریختند از اشک من

موج این دریا ز چین آستینم کرده اند

دست بر دستم نکویان پرورش ها داده اند ...

... زهد خشک است متاع سرة خلوتیان

بار این قافله آن به که به دریا گیرند

بیخودان می عشق تو فشانند به خاک ...

... آستین بر مژة تر چه نهادی فیاض

دست بردار که مردم کم دریا گیرند

... چه طوفان جلوه دادی بر سر مژگان دگر فیاض

که اهل عالم از دریا حسابی برنمی گیرند

... گر بدین گرمی تراود سیل اشکم از جگر

ماهیان موج دریا را سمندر می کند

حسرت وصل توام در دل به گلزار بهشت ...

... هرزه چشمی های چشمم دایم از دخل دلست

ساغر این دریا دلی از پهلوی خم می کند

ذوق درد از ساغر می یاد می باید گرفت ...

... موج طوفان بلا راهی به ساحل می برد

گو خطر بر کشتی ما ره درین دریا مگیر

خویش را نادان گرفتن مایة آسودگی ست ...

... سینه را بی سعی من سامان آهی در بساط

من جنونم می زنم خود را به دریا بی درنگ

عقل گو بنشین که تا کشتی بسازد احتیاط ...

... کس را نگشت حالی تحقیق مذهب عشق

دریا برآورد جوش هر قطره را در آغوش

گر سرکشد ز سرپوش خوان مرتب عشق ...

... در اقلیم محبت رسم کم ظرفی نمی باشد

درین دریای بی پایان بود هر قطره دریا دل

پس از کشتن همان بازست بر روی دو چشم من ...

... غیرتم بر صبر می دارد محبت بر جنون

در غم تن به ساحل دل به دریا مانده ام

صحبت احبابم از دل کی کند رفع ملال ...

... توتیای دیده ها مشت غباری مانده ام

هر کرا از دوستان کشتی درین دریا شکست

من چو کشتی پاره از وی برکناری مانده ام ...

... هرگز از فرمان شمشیر تو سر پیچیده ام

عرض دریا داشتم از قطره ای کمتر شدم

بسکه بر خود بی تو چون آب گهر پیچیده ام ...

... مبادا قسمتم کز کاسه چوبین گدا افتم

ز دریا خیزم و چون ابر در صحرا فرو ریزم

نیم گوهر که در شهر آیم و در دست و پا افتم

منم یک قطره از دریای فیض دوستان فیاض

به بادم می دهد حسرت گر از دریا جدا افتم

... چرا من راه را منزل گرفتم

شکستم کشتی و راندم به دریا

مراد بحر از ساحل گرفتم ...

... ره دور و درازی را که من در زیر پا دارم

غم ساحل درین دریا چو موجم مضطرب دارد

دل جمعی همین از اضطراب ناخدا دارم ...

... نه زهدم خشک دارد نه شراب ناب تر دامن

چه فیاضم نمی دانم چه دریا مشربی دارم

کس چه داند آنچه من ز آن شوخ رعنا می کشم

می نمایم قطره ای در جام و دریا می کشم

طاقتم لبریز شد آهی ز دل سر می دهم ...

... می کنم آغوش مژگانی به سیل گریه باز

موج را در روی دریا اضطرابی می دهم

فتنه ای از هر طرف بیدار می گردد ز خواب ...